Op een waterkoude winterdag hurkte ik rillend in het hoge, natte gras achter een mager bosje dat vanwege het seizoen nul blad bevatte. Achter me was een dijkje met een spoorrails, voor me lag een verlaten fietspad. Het was de meeste beschutte plek die ik had kunnen vinden. Net op het moment dat ik mijn broek liet zakken, kwam er een scooter de hoek om, over het fietspad, vlak voor me langs. Het bosje bood geen enkele beschutting, ik zat pal in het zicht.
‘Je was echt niet te zien,’ logen mijn buurvrouwen toen ik me met haastig opgetrokken broek en één natte schoen weer bij hen voegde.
Sinds corona hebben we een wandelclubje, mijn onderbuurvrouw, mijn bovenbuurvrouw en ik. Niets ambitieus, gewoon wekelijks een rondje door de buurt. Vaak zijn we de deur nog niet uit of een van ons verzucht dat ze moet plassen. Thuis zijn we net nog geweest. En toen voor de zekerheid nog een keer. Maar het heeft niet geholpen, we moeten wéér.
Vrouwen en hun zwakke blaas, hoor ik mannen alweer zeggen. Maar zo zien wij dat niet. Wij beschikken niet over een zwakke blaas, maar over een goedwerkende blaas die op tijd aangeeft wanneer hij geleegd moet worden. Het tijdig legen van de blaas voorkomt infecties en nare ziektes (we weten niet precies welke, maar ze bestaan ongetwijfeld).
Het heeft alleen wel een nadeel, zo’n goed werkende blaas. Vooral tijdens het wandelen. In de natuur duik je even de bosjes in of ga je achter een boom. Maar in de stad kan dat niet. Zelfs al zou je het willen – in een doodlopende steeg of tussen twee auto’s – het is illegaal en de boetes zijn hoog. We zouden een horecagelegenheid binnen kunnen gaan, maar daar hebben we niet altijd zin in. Plassen in de horeca kost meestal geld of er wordt van je verwacht dat je een consumptie bestelt, wat op hetzelfde neerkomt.
Toen kwam mijn onderbuurvrouw met iets aanzetten: de plas-app HogeNood. Als je die op je telefoon installeert, weet je altijd waar de dichtstbijzijnde gratis plaslocatie is. Dat wandelt niet alleen zorgelozer, je zet ook je waterflesje net wat makkelijker aan de mond. En als dat flesje leeg is, kun je via http://drinkwaterkaart.nl een gratis watertappunt in de buurt zoeken. Er zijn er vijfhonderd verspreid over heel Amsterdam. Gratis water om weer gratis te kunnen wateren. Leuker kunnen we het niet maken.
Schrijver Marieke Groen leeft van heel weinig geld, maar voelt zich nooit arm.
Ze heeft er een kunst van gemaakt om met minimale middelen maximaal te kunnen genieten en deelt hier haar beste bespaarhacks.
Water en wateren
