Een vriend stuurde mij een korrelige foto, genomen vanaf de tiende verdieping van een gebouw in Amsterdam-Oost. ‘Sjon! Jij hebt verstand van Oost toch? Wat is dat voor een gebouw links op de foto?’ Ik zie een rommelig daklandschap. Op de voorgrond degelijke oude panden met pannendaken en rijk geornamenteerde dakkapellen. Erachter steken een paar non-descripte flatgebouwen uit boven de oude bebouwing. Ik herken niets. Dit is Amsterdam, maar het had ook Rotterdam, Den Haag of Utrecht kunnen zijn.
Ik zoom in op de flat links op de mistige foto. Niets bijzonders, een smalle rechthoekige kantoordoos met overdreven grote ramen. Een flat zoals een striptekenaar hem zou tekenen. Toch iets bijzonders: langs een gevel loopt een buitentrap naar de bovenste verdieping. Zoiets zie je nooit midden in de stad. Moet een brandtrap zijn, een of andere noodmaatregel. Ik app terug naar mijn vriend: ‘Gebouw onbekend. Renovatie van kantoorflat uit de jaren 60’. Ik ben verbaasd dat ik een gebouw van dergelijke omvang niet ken en neem mij voor om mijn ogen open te houden als ik weer in Oost ben.
Een paar dagen later al heb ik geluk. Ik rij de stad uit via de Wibautstraat en herken aan mijn rechterhand het silhouet van het gebouw. Van dichtbij ziet het er héél anders uit. Een zebrapatroon van witte en zwarte stroken ligt over de gevel. De stroken liggen in horizontale en verticale richting en langs de buitentrap in een hoek van 45 graden. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Het lijkt op een dazzle painting, bedoeld om de perceptie van de vorm van het gebouw te verdraaien. Met dat doel werden in WO I marineschepen beschilderd met zwarte en witte strepen. Door de periscoop van een vijandelijke duikboot was op die manier moeilijk te zien om wat voor een schip het ging en welke kant hij op voer.
Mijn eerste gedachte is wauw! Mijn tweede: knap dat ze dit door de welstand hebben gekregen! Terecht dat het is goedgekeurd, als het ergens kan dan is het aan de Wibautstraat. Als het aan mij ligt, wordt er aan de Wibautstraat flink wat gesloopt om plaats te maken voor dit soort gebouwen. Zes royale bouwlagen. Mooie hoogte.
Thuisgekomen toets ik eerst maar eens het adres in op de website ruimtelijke plannen. Bestemmingsplan zegt maximale bouwhoogte 23 m. Niet gek. Een duf buurpand, nu 15 m hoog, mag zelfs 30 m hoog. Sloop/nieuwbouw is mijn advies. De architect blijkt grafisch ontwerpbureau Thonik te zijn, in samenwerking met MMX Architecten. Thonik is bekend van het VPRO-logo en de huisstijl van Museum Boijmans Van Beuningen. De zebrastrepen in beide logo’s zijn kenmerkend voor de strakke grafische stijl van de ontwerpers. Thonik gaat er zelf in zitten. Je eigen gebouw als logo. Geweldig! Ik mijmer over een slanke, 30 m hoge Dorens Architects-toren. Een ultra abstracte gevel van spiegelglas, een gat in het midden van de toren met een buitenzwembad en een cocktailbar, een strakke galerie op de begane grond waarvan de deuren altijd open staan, een dubbel penthouse voor mijzelf…
Reacties naar jved@dorensarchitects.nl
Vier sterren voor kantoorgebouw Thonik, Wibautsraat: ‘Knap dat ze dit door de welstand hebben gekregen!’
