In het Flevopark zit een konijnfiguur ineengedoken met zijn armen over zijn kop. Het lijkt wel of hij wil wegduiken, zich klein wil maken en verdwijnen. Maar dat gaat niet. Het konijn zit in een grasveld zonder beschutting en is wel twee menslengtes groot. Het beeld straalt kwetsbaarheid uit en is tegelijkertijd groots en confronterend. Je kunt er niet omheen.
Het kunstwerk werd in 2018 door Stichting Appelsap, dat jaarlijks het hiphopfestival Appelsap in het Flevopark organiseerde, aan het stadsdeel geschonken. Vrienden van het Flevopark vonden het werk te groot en negatief en waren van mening dat het – net als het festival – niet in een natuurpark thuishoort. In juli 2018 schreven zij een brief aan de portefeuillehouder Kunst met de vraag het beeld niet te plaatsen en op zijn minst bij tijdelijke plaatsing weer snel weg te halen.
Kunstenaar Piet Parra, de maker van Leave me alone but put me on the guestlist, ook wel angstkonijn of angsthaas genoemd, stelt dat het beeld precies aansloot bij het festival en zijn persoonlijke beleving. “Het beeld is een soort zelfportret. Ik voel me niet thuis in de drukte en sluit me daar liever voor af. Het konijn moest groot zijn om op te vallen in de menigte op het veld. Het was een ironisch commentaar op de drukte van het festival en dat vond de organisatie prima. Het was een hommage aan degenen die gebukt gingen onder de overlast.”
Parra vertelt dat het in principe niet de bedoeling was dat het beeld zou blijven staan. “Ik was daar eigenlijk wel blij mee. Het maakte me vrijer in mijn werk, want ik ben bang voor de reacties van mensen. Ook daar duik ik liever voor weg.” Toch staat het beeld er nog, en de meningen erover zijn verdeeld. “Ik begrijp dat wel. Het beeld is opvallend en maakt mensen wellicht ongemakkelijk. Tegelijkertijd zijn er mensen die het prachtig vinden.”
Het Appelsapfestival is al enige jaren niet meer, het konijn zit er nog. In die zin is het thema van de Angsthaas universeel. Er zijn nieuwe festivals in de plaats gekomen. De problematiek van voor- en tegenstanders van festivals in de parken bestaat nog steeds. En het beestje zit daar, ineengedoken. Het wil weg van de herrie en weg van alle meningen. Maar dat gaat niet, dus blijft het daar stil in zichzelf gekeerd zitten. We kunnen er niet omheen.
