Daar stond ’ie. Zijn handboeien stevig zichtbaar op zijn heup vastgezet. De handhaver. ‘Wat zijn jullie precies van plan?’ Het was een levels up handhaver, hij doet denk ik nooit het vuilnis. Zijn collega stond er bleekjes naast.
Het terras was net af. Op een klein trappetje na dan, maar dat zou de genodigden vast niet opvallen. De terrasjongens – helden – zaten in het laatste septemberzonnetje nog na te hijgen, biertje in de hand. Wat wás het mooi geworden, jubelden we. Wat een schitterend hout in subliem contrast met het kille gemaalbeton. Hier gingen we mooie dingen beleven, te beginnen vanavond, met de feestelijke vrijmibo.
De band was nog aan het opbouwen. De instrumenten gingen van de auto over het zand naar het provisorisch door de Man gebouwde podium. De muziek kon versterkt, maar het mocht ook akoestisch. Dat zouden we van het volume laten afhangen. Er was geen plan voor overlast. Om 21.00 uur zou het klaar zijn, dan gingen we naar buurfestival Magneet.
Alles mocht rechtstreeks terug de auto in. Met afhangende schouders ruimde Caveman en the Dinosaur de instrumenten weer op. Iedereen zat er lamgeslagen bij. De Man nog het meest. De handhaver vond dat een wc ontbrak, had angst voor geluid en was benauwd voor samenscholing. Het feest dat nog begonnen moest, mocht van hem beslist niet doorgaan.
Dit is een ramp, rilde de Man. Hij had hier een hele week keihard aan gewerkt. Al die inkoop, al die mensen al onderweg.
De actie van de handhaver staat in schril contrast met de mooie plannen voor de buurt. Zeeburgereiland moest juist rauwer worden, vrijer, minder regelachtig. Daarmee koketteert men althans tijdens de maandelijkse #meetups voor bewoners, ondernemers en andere betrokkenen. Het zijn samenkomsten voor de onvermijdelijke participatie en positieve energie.
Maar daar organiseert de Man dus juist zoveel dingen voor, door heel veel mensen in de buurt gewaardeerd. Participatie in de praktijk. Hij heeft er al vaak over moeten vertellen tijdens zo’n #meetup. Telkens met een ruimhartig applaus tot besluit.
Maar de Man en ik. Wij willen niet alleen maar dromen. En praten. We willen juist graag doen. En dan komt de handhaver.
