Alle mantelzorgers gaan over hun grens, daar is Annie Spier, mantelzorger van een echtgenoot met dementie, van overtuigd. Tot het echt niet meer gaat en je hulp moet inroepen. ‘Je wil je man niet in de steek laten.’
De gedachte is: ik los het zelf wel op. Als je 54 jaar bent getrouwd en altijd alles samen hebt gedaan, dan zoek je niet zo snel hulp bij anderen. Maar op een gegeven moment merk je: het gaat niet meer. Ik kan dit niet alleen.”
Het doet Annie Spier (75) nog steeds pijn dat ze haar echtgenoot Jan niet meer alleen kan verzorgen. Sinds kort gaat hij drie dagen per week naar het Dagcentrum van het Flevohuis. “Jan is bijna blind en heeft ook Parkinson, dus hij kan niet zoveel meer. Hij gaat graag naar het Dagcentrum. De krant wordt er voorgelezen en hij luistert naar muziek. De bezoekers drinken samen koffie, maken samen een wandelingetje. Hier is hij onder de mensen. Dat is beter voor hem dan dat hij maar thuis zit bij mij. Dan is zijn wereld erg klein.”
Annie heeft inmiddels geaccepteerd dat haar man naar het Dagcentrum gaat, maar in het begin was de drempel hoog. “Het voelt als afscheid nemen, alsof je hem in de steek laat. Maar het kon niet anders. Ik was 24 uur per dag met hem bezig en had nooit even rust. ’s Ochtends is er wel thuiszorg, maar de rest van de dag is voor mij. Naar het toilet brengen, eten geven, kleren verschonen. Jan wil ook dat ik altijd bij hem ben. Tijd om te douchen of tanden te poetsen is er nauwelijks, hij roept de hele tijd waar ik blijf. Zo hard heeft hij me nodig.”
Kapotte douchestoel
Nu haar man naar het Dagcentrum gaat, heeft Annie meer tijd voor zichzelf. Hoewel, ook op die dagen vraagt de zorg voor haar man veel van haar energie. Ze heeft er bijvoorbeeld een dagtaak aan om van de leveranciers de juiste hulpmiddelen te krijgen.
“Pasgeleden kregen we een nieuwe rolstoel, vrijdagmiddag 5 voor 5. Die rolstoel was veel te laag, maar de man die hem afleverde, wilde hem niet omruilen. Dat was zijn taak niet, zei hij. Je moet dat allemaal zelf regelen. Of het nu een kapotte douchestoel is, een te lage rolstoel of de tillift met een lege accu, ik moet er telkens achteraan. Soms duurt het weken voor je krijgt wat je nodig hebt. Ik heb er pasgeleden een klachtenbrief over naar de gemeente gestuurd. De gemeente kan er weliswaar niets aan doen, want het zijn de leveranciers die er een potje van maken, maar ik wil wél dat ze het weten.”
Alle mantelzorgers gaan over hun grens, daar is Annie van overtuigd. “Ze denken allemaal: ik kan het wel, tot het echt niet meer gaat. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Daarom ga ik ook altijd naar de mantelzorgbijeenkomsten in het Dagcentrum. Ik dacht eerst: wat moet ik met dat geklets, maar het is fijn om je ervaringen en gevoelens te kunnen delen met elkaar. Dat helpt.” -advertorial-
Om redenen van privacy is de naam van de geïnterviewde veranderd.
Serie: Een kijkje achter de schermen in Zorggroep Amsterdam Oost (ZGAO)
Lees hier de andere verhalen.