de Brug-medewerker Lewis Daniels (52) kijkt naar klassieke series op You Tube om die tijd, misschien wel om zijn jeugd, opnieuw te beleven. Daarnaast is het een kijktip voor wie in het verleden wil bingen. De eerste aflevering in deze reeks gaat over Dossier Verhulst (1986-1987).
Toen internet, Netflix en zelfs RTL4 nog niet bestonden, hield Dossier Verhulst van november ‘86 tot januari ‘87 Nederland aan de beeldbuis. De serie draait om de net begonnen advocaat Eric Hoogland (Derek de Lint) die op verzoek van zijn corrupte patroon De Vos (Hans Veerman) bemiddelt in de echtscheidingsprocedure van het rijke echtpaar Verhulst.
Na het overlijden van haar vader trouwt de jonge Lucy (Liz Snoyink) met de veel oudere Oscar (Dolf de Vries), die tijdens hun schijnhuwelijk haar geërfde kapitaal beheert. Als Lucy ontdekt financieel te zijn bedrogen door haar aanstaande ex en als ouder buitenspel is gezet, vecht ze voor het herstel van contact met haar zoon. Na enig aarzelen kiest Hoogland haar kant. Gaandeweg komen meer praktijken boven die om uitleg vragen.
Ruim 35 jaar later herinneren de auto’s, analoge beelden en mode in Dossier Verhulst aan de laatste fase van het leven voor de mobiele telefoon. ‘Nee, die is er niet’, krijgt de beller van de grotendeels in West-Friesland en geheel op video opgenomen serie in menig scene te horen.
Om de karakters gestalte te geven zette producent Joop van den Ende een topcast in, waarvan een deel inmiddels niet meer leeft. Het acteerwerk is redelijk overtuigend, op wat ‘overgeacteerde’ momenten door vooral bijrolspelers na. Hoewel Snoyink moeite lijkt te hebben met de huilscenes, zet ze Lucy als sensuele verleidster voortreffelijk neer. Het spel van De Lint en zijn vriendin Nicolle (Petra Laseur) is solide, voorstelbaar en goed te volgen. Ronduit geestig is Rudi Falkenhagen als autoverkoper en mooiprater Henri Bolleman.
Qua verhaal heeft Dossier Verhulst de tijd redelijk doorstaan, al herinneren het tempo en het verloop eraan dat de twaalf afleveringen een keer per week werden uitgezonden, wat voor die tijd gebruikelijk was. Voor wie de serie achter elkaar kijkt, volgen de ontwikkelingen zich daardoor soms razendsnel op, terwijl de verhaallijn in andere opzichten een traagheid heeft die nu bijna niet meer voorkomt. Elke uitzending begint met een samenvatting van voorgaande gebeurtenissen om de kijkers geheugen op te frissen.
De soms rommelige productie lijkt experimenteel, net als het door Hans Keuls geschreven script, dat gaandeweg de randen van de geloofwaardigheid opzoekt. Dat Lucy ontroerd lacht als ze van haar ex-man een boeket bloemen uit de tuin van wijlen haar vader krijgt is onwaarschijnlijk. Vlak daarvoor hebben ze woorden en bedreigt hij haar. Toch komt het verhaal – zeker in de eerste afleveringen – dichterbij de werkelijkheid dan in voorganger ‘Herenstraat 10’. Vooral de dialogen zijn beter.
De muziek van Ruud Bos is mooi, maar sluit niet altijd naadloos aan op de scenes. Gelukkig weet het hoge niveau van de cast elke situatie te redden. Het eindresultaat is daarom een serie die nog steeds de moeite waard is. Met nogmaals complimenten aan de cast.
Nostalgie op het net
