Tijdens het straatfeest hield ze haar gordijnen gesloten, zoals ze ook altijd al deed op 11 november. Er werd een keer op haar ruit getikt, was het haar grote, nieuwe, blonde, vrolijke vriendin? Ze maakten het laat, haar buurtjes. Het gedreun van de discomuziek, muziek van ver voor haar tijd, Donna Summer en The Village People, leek de volgende morgen vloeiend door het heien overgenomen te zijn.
Zo’n paal die de grond in gedwongen wordt, het had iets moois. De aarde moest ruimte maken voor nieuwe plannen, dromen. Het begin van een nieuwe toekomst! Wat was ze sentimenteel. Gatver. Ze moest haar bed ook weer eens verschonen. De salade die ze voor het straatfeest had gemaakt, kon ze als ontbijt nemen. Hoe stil zou het hier zijn wanneer die bouwvakkers vertrokken waren. Ze moest er eigenlijk niet aan denken. Denken was trouwens helemaal nergens goed voor. Ze zou haar bed niet meer uitkomen.
Tijdens haar ontbijt las ze nieuwe folders met winterharde tuinmeubelen, kinderopvang, schoonmaaksters die alles konden; strijken, koken, Engels, Spaans en Nederlands. Hoeveel talen sprak ze zelf nog?
Ze kon vandaag de buurt een beetje gaan verkennen. Ondanks het zand, trok ze toch hakken aan. Als ze die blije blonde tegenkwam zou ze een buikgriep veinzen. Nee, het ging alweer veel beter. Die frisse lucht hier deed haar goed. Die enorme wind bedoel je.
Haar vriendin kwam ze niet tegen. Wel Frank. Haar Frank. Haar makelaar. Met achter zich een nieuw stel, onmiskenbaar, brand new: Ai.
Ze keek of ze op een onopvallende manier rechtsomkeert kon maken of spontaan in de modder wegzakken. Ze overwoog nog achter een matglanzende fourwheeldrive te duiken…
Te laat, Frank keek haar met zijn beetje kinderlijke gezicht, oprecht blij aan: … ze hebben een oogje op je huis.
Knappe jongen die mij eruit krijgt. Ze zei het niet. De halflege bak met de salade op tafel, haar bed nog onopgemaakt; het was uitgesloten dat ze dit stel binnenliet.
Ze richtte zich tot Frank: “Dat rapport over die fundering…” Zijn ronde gezicht een vraag. “Ik kan het nergens vinden… Toch gek, die verzakking, maar ja, al die modder hier…” Zijn ogen lachten niet meer. “O, en de scheur in de muur van de woonkamer is sinds jij er was nog groter geworden.” Franks wenkbrauwen gingen omhoog… “… en die geur van grondwater in mijn badkamer krijg ik ook maar niet weg.” Franks wenkbrauwen plakten nu ongeveer aan zijn haargrens. Het stel keek wat beteuterd. “Kijk als jij vindt dat het allemaal wel meevalt dan hebben we het er niet over…” Ze haakte haar arm in de zijne. Ze voelde dat hij los probeerde te komen. Het jonge, frisse, nieuwe, veelbelovende stel stond te kibbelen. Ze hadden er allebei rode wangen van. Het was fijn om Frank te voelen, zijn lengte paste goed. Hij stribbelde nu al niet echt meer tegen. Ze vroeg hem of hij van honden hield.