In het nieuwe coalitieakkoord beschrijft het zojuist aangetreden college van Amsterdam hoe ze de komende vier jaar gaan regeren. De coalitie van PvdA, D66 en GroenLinks heeft weinig oog voor de oostelijke helft van Amsterdam.
Ruim voor de zomervakantie was het ‘Amsterdams Akkoord’ klaar. Als prelude bevat deze publicatie een citaat uit het kort daarvoor verschenen ‘Waar gezongen wordt’ van de jonge Amsterdamse schrijfster Shula Tas: “Bij het samenklinken van drie of meer noten, dan spreken we van een akkoord.”
Goed dat er überhaupt een akkoord is. Maar nog fijner als er iets wordt prijsgegeven van klank, toon of tempo ervan. Helaas blijft het stuk net zo vaag als het motto. Terwijl je wilt weten: uit welke hoek waait de wind? En voor lezers van deze krant uiteraard: wat betekent het voor Oost?
Oost
Een aparte alinea of zelfs maar een paar zinnen over Amsterdam-Oost, het paste kennelijk niet op een van de 90 pagina’s. Geen vergezicht, geen richting, niets. Dat terwijl het beleid voor de stadswijken in de Stopera wordt gemaakt – de stadsdelen hebben nog uitsluitend een adviserende functie en fungeren als dienstenloket. Er wonen bijna 150 duizend mensen in Oost, vergelijkbaar met een plaats als Den Bosch, Amersfoort of Arnhem. Het is ondenkbaar dat in die steden een coalitieakkoord wordt gesloten met uitsluitend algemeen stedelijk landsbeleid, zonder specifieke tekst over de plaats zelf. Overigens komen andere stadsdelen er ongeveer net zo bekaaid vanaf.
Kansarme wijken
Zuidoost, Noord en Nieuw-West komen wel aan bod maar worden versmald tot probleemwijk. Het akkoord schetst een soort ontwikkelingshulp aan deze arme gebieden. Want in ‘een solidaire stad met kansen voor iedereen’ worden er miljoenen ingezet voor ‘opvang in eigen regio’. Het geld is erop gericht arme bewoners op hun plek te houden. Er wordt buurtgericht en gebiedsgericht geïnvesteerd in begeleiding, cursussen, thuishulp en schuldhulpverlening. Berooide inwoners hoeven hun arme stadsdeel niet uit. Da’s beter voor iedereen.
Speciale vondst is dat onvermogende inwoners van Zuidoost, Noord en Nieuw-West op de woningmarkt gebruik kunnen maken van een nieuwe voorrangsregeling. Bij renovaties geldt een ‘terugkeergarantie’ in eigen buurt. Sympathiek hoor, maar wel pech als je arm bent in Oost. Waarom heeft een ondraagkrachtige Amsterdammer uit Oost geen voorrang in eigen stadsdeel en geen recht om na renovatie terug te keren?
Vanwege corona zit er weinig geld in de gemeentekas. Dan ook maar geen wensen, lijkt de gedachte. Rond het thema Sprong over het IJ bereikt het Amsterdams Akkoord het toppunt van ambitieloosheid. Tien jaar lang werkte de gemeente samen met inzet van inwoners aan deze plannen. Twee vorige colleges gaven in de raad hun democratische klap op vaste verbindingen over het IJ. In het nieuwe akkoord komt dit onderwerp niet meer voor. Gekidnapt?
Misschien moeten we aangifte van vermissing doen: twee bruggen en een voetgangerspassage. En zodra we de stukken boven water hebben graag in een addendum toevoegen. Drie of meer verbindingen over het IJ, dat klinkt als een mooi Amsterdams akkoord.
In het nieuwe coalitieakkoord van Amsterdam komt Oost er bekaaid vanaf: ‘Geen vergezicht, geen richting, niets’
