Presentatrice Tatum Dagelet (43) werkte mee aan Anorexia Eetclub, een programma over anorexia. Dat was heftig, vindt ze zelf. In de toekomst wil ze haar brutale vragen bij Omroep Max stellen.
Amsterdam
“Ik ben een echte Amsterdamse. In Oost kwam ik vroeger alleen voor het Tropenmuseum en het OLVG. Maar sinds kort ook voor leuke horecagelegenheden zoals Hotel V. De eigenaresse heeft een sublieme smaak voor interieur. Jaren zeventigstijl, daar hou ik echt enorm van. Met tapijtjes en van die rotanstoelen. Classy sjiek zeg maar. Het eten is er ook superlekker. Oost is echt superupcoming hè. De leukste cafés zitten daar. West is dan weer net iets te hipperdepipvind ik. Wie weet ga ik ooit nog in Oost wonen. Maar ik heb een prima huurwoning in de Rivierenbuurt. Zoiets vind je niet zo snel in Amsterdam.”
Buitenland
“Toch vind ik het jammer dat ik nooit ergens anders heb gewoond. Ik ben juist van het avontuur! Had ik op mijn zeventiende, toen ik klaar was met school, moeten doen. Een jaar in Spanje wonen of zo. Of voordat ik een kind kreeg. Misschien komt het nog wel. Het liefste zou ik elke dag reizen. Nieuwe plekken bezoeken, mensen ontmoeten en kijken hoe het is in andere landen. Het hoeft niet eens ver. Ik was laatst op Bali. Nou, megadruk en voor een mooi strand moet je lang zoeken. Gewoon echt té vol. Nee, dan is Sardinië beter. Dichterbij ook. Ik ben weleens gevraagd voor Expeditie Robinson (een survivalprogramma, red.). Dat is dan weer niks voor mij. Ik ben totaal geen survivor. Kamperen vind ik al niks. ’s Nachts je tent uit om te moeten plassen. Vreselijk. ”
Rock-’n-roll
“Ik voed mijn dochter alleen op, daardoor heb ik een gestructureerd leven. Dat vind ik weleens lastig. Zes uur ’s avonds eten, zeven uur ’s ochtends ontbijten. Het liefst ben ik er ook als ze thuiskomt van school om eventueel te helpen met huiswerk. Zie je een rock-’n-roll-leven voor je bij mij? Nee joh. Ik ga weleens uit maar dat is sporadisch. Drugs gebruik ik niet, zuipen kan ik wel. Met vriendinnen heb ik eens per jaar een vriendinnenweekend: iedere keer een andere stad. Dan durven we meer dan vroeger trouwens. Staan we in de lift in onze beha als we weten dat de anderen boven op ons wachten. Ik heb meer schijt aan dingen. Dat vind ik het leuke aan ouder worden: steeds minder bezig zijn met wat anderen van je vinden. Ik vond het vroeger heel vervelend als er iets slechts over me werd gezegd. Daar werd ik echt verdrietig van.”
Anorexia
“Ik heb meegewerkt aan een programma over anorexia. Dat was heel heftig. Ik ben een leek op dat gebied. Eten is voor mij juist verbinding en liefde. Ik kan me zó verheugen op een avond uit eten gaan. Maar voor mensen met anorexia nervosa staat het voor oorlog. Wat er dan allemaal in die hoofden aan de gang is, dat is voor buitenstaanders zó ongrijpbaar. Dan wil je tegen ze zeggen: ‘Eet gewoon! Straks ga je nog dood.’ Ik vraag wat de kijker zich ook afvraagt: ‘Waarom gebruik je geen olijfolie? Zijn het de calorieën of vind je het echt gewoon vies? En dat vet, zie je dat dan direct voor je als vet aan je lijf? Het trieste is dat ze de ander heel goed kunnen motiveren. Maar zelf motiveren zit er dan niet in.”
Human interest
“Human interest-programma’s liggen me wel. Ik denk dat het komt omdat ik zelf ook veel in therapie ben. Voor van alles. Eerst om mijn gescheiden ouders, later omdat ik zelf ging scheiden. En daarna weer hoe ik met mijn dochter om moest gaan na die scheiding. Niet dat ze allemaal hebben geholpen. Nee hoor, het heeft ook tegen me gewerkt. Dan moest ik juist weer in therapie omdat ik bij een achterlijke therapeut zat. Het helpt me dus wel bij de programma’s. Hoe je met mensen om moet gaan en hoe je bepaalde dingen voor elkaar kan krijgen bij jongeren. Ik ben vrij direct en maak weleens zware onderwerpen bespreekbaar door ze te relativeren. Dat werkt, maar ook weer niet altijd bij dat soort programma’s. Met kwetsbare mensen moet je altijd oppassen.”
Contrast
“Die serieuze noot hoeft niet altijd voor mij. Voor mijn rubriek ‘In bed met’ voor Vivastel ik veel vragen over seks. Dat vind ik een leuk onderwerp en ik ben seksueel ingesteld. Ik vind het grappig om daar open over te praten en mensen die dat niet graag doen uit de tent te lokken. Tegelijkertijd houd ik juist ook heel erg van de kneuterigheid die er is bij programma’s als Tijd Voor Max en Koffietijd. Dat vind ik superleuk. Mooi contrast toch? Lekker kletsen met vrouwen die eigenlijk alleen maar aardig zijn. Met publiek dat zoiets fantastisch vindt. Dan krijg je na afloop appjes van vriendinnen die denken dat ik dat verschrikkelijk vind. Juist niet!” Lachend: “Misschien is dat later wel iets voor mij. Natuurlijk kan ik dan wel brutale vragen blijven stellen. Juist! Mijn publiek is dan met me meegegroeid.”
De afleveringen van Anorexia Eetclub zijn wekelijks te zien vanaf 6 november om 21.10 uur bij NPO 3.
Door Nik Kok
Meer interviews in de De Jas, zoals met DJ Jean en Merel westrik, lees je hier.