Gijs Groenteman (45) is interviewer. Hij heeft een column in Het Parool, presenteert het radioprogramma Kunststof, de podcast Met Groenteman in de kast voor de Volkskrant en heeft als langlopend hobby- en liefdeproject De Grote Harry Bannink Podcast. Gijs is gelukkig getrouwd met Aaf Brandt Corstius, ze wonen met de kinderen in Watergraafsmeer. “Er is geen betere plek om te wonen. Dat is een afgrijselijke conclusie om te trekken, maar het is gewoon zo.”
Polder
“Ik woon hier om de hoek, vlak bij de Jaap Eden-baan in een straatje. We eten hier vaak met de kinderen. Je zit hier zo lekker, en het is ook handig als je afspreekt met mensen die met de trein of de auto komen, met vrij parkeren. Het heeft zo’n leuke buiten de stad-achtige vibe, en dat op een minuut fietsen van mijn huis. En ik vind eigenaren Dick en Hans erg aardig.”
Almere
“Aaf en ik zijn allebei in Amsterdam geboren en getogen. Ik heb nog een paar jaar in Almere gewoond, dat was ook wel een leuk avontuur. Het is de enige periode in mijn leven dat ik niet in Amsterdam woonde. Wat ik op zich dan ook wel weer armoeiig van mezelf vind, dat ik nooit een tijdje in het buitenland heb gewoond of überhaupt een beetje serieus buiten de stadsgrenzen heb gekeken. Dat is het lastige van in Amsterdam geboren zijn. Het is een geweldige stad; het wordt je erg makkelijk gemaakt om altijd maar hier te blijven.”
Podcasts
“Ik ben van mezelf een enorme radioliefhebber, en dan vooral van het gelul, diepgravende gesprekken. Dat bestaat eigenlijk niet meer, maar toen kwam de podcast – het medium waar je nog wel helemaal kan freaken op een één bepaald onderwerp – en dacht ik: fantastisch. Ik had altijd nog de wens om iets over Harry Bannink te maken. Dan ga ik gewoon mensen interviewen die met hem gewerkt hebben, zoals Wieteke van Dort en Joost Prinsen, en dat doe ik gewoon uit liefde, omdat ik er zin in heb. Die podcast werd heel succesvol. Het is een fantastisch medium, en je kan er anytime, bijvoorbeeld in bed of tijdens het wandelen, naar luisteren.”
Wandelen
“Nou ja, ik haat sporten. Maar je moet natuurlijk toch bewegen en altijd weer een beetje dunner worden. Nu heb ik als bewegingsregime voor mezelf dat ik zo veel mogelijk moet lopen. Dus als ik naar het centrum of waar dan ook naar een afspraak moet en ik heb de tijd, dan wandel ik erheen. Je ziet de stad, kan lekker muziek of een podcast luisteren, en het heeft iets meditatiefs.”
Bizar perfect
“Toen ik voor het eerst in Watergaafsmeer kwam wonen, rond het jaar 2000, in de Wakkerstraat, zei mijn goede vriend Teun van de Keuken: ‘In wat voor buitenwijk ben je nou terechtgekomen?’ Toen was het ver van alles, nu is het spicy en leuk. De buurt voldoet aan al mijn fantasieën die ik over een buurt zou kunnen hebben. Ik mis alleen wel een hele goeie bioscoop, zoals De Filmhallen in West. Zo’n plek met acht zalen, een combi van blockbusters en arthouse zodat er altijd wel iets van je gading is, en een restaurantachtig ding erbij, daar verlang ik naar. Dat heeft West echt voor op Oost. Maar goed, het kan nog komen.”
Botox en kleine hondjes
“Ik ben in Zuid opgegroeid, in de Van Eeghenstraat. Die plek uit mijn jeugd is exact wat Watergraafsmeer nu is: een beetje artistiekerig, well to do, maar niet bizar protserig rijk. Als je nu door Cornelis Schuitstraat loopt, wat vroeger zeg maar ons Christiaan Huygensplein was, is het alsof er buitenaardse wezens zijn geland, met botox, kleine hondjes en Hummers. Ik denk dat de Watergraafsmeer ook zo gaat worden. Het is jammer, maar ik zou bij god niet weten wat eraan te doen is.”
Binnenkant voet
“Ik hou heel erg van voetbal, maar dus passief. Drie van mijn kinderen voetballen, bij TOS Actief om de hoek. De afgelopen twee jaar heb ik het team van mijn jongste getraind. Ik stop nu, omdat ze iemand nodig hebben van wie ze ook echt iets kunnen leren. Ik snap er uiteindelijk niks van, ik weet helemaal niet hoe je met je binnenkant voet moet schieten. Die voetbalclubs zijn ook allemaal zo leuk. Het is net een romantische comedy waar je in terechtkomt, zeggen Aaf en ik vaak tegen elkaar. Dan zie je al die schattige kinderen, het zonnetje schijnt, het is ook nog esthetisch, de koffie is lekker, iedereen ziet er een soort van goed uit zonder bizar knap te zijn. Dan is het net alsof het allemaal zo gecast is.”
Diep ironisch
“Zo ben ik normaal dus helemaal niet, ik vind altijd alles mwah en niet zo. Ik ben eigenlijk diep ironisch, tegen het cynische aan, maar wat we hier in Amsterdam hebben, als je dus in de gelukkige situatie bent dat je geld kan verdienen en dat je gezond bent en zo, dan kan je nergens beter wonen dan hier. Het is een afgrijselijke conclusie om te trekken, maar het is gewoon zo. Het is net de Truman Show, dat heeft mijn vriend Diederik Ebbinge heel goed gezegd destijds in deze krant. Alles wat je mogelijkerwijs kan bedenken is er, en alles is te fietsen. Het is een bizar perfecte mix van alles.”