De lente begon met het geluid van lachgasballonnen die na vertrek van de hoodies als afgevallen bloesem bleven liggen in het park. Achtergelaten voor de gele hesjes van de reclassering, die op ongeregelde tijden mismoedig in perkjes prikken, dromend van een geslaagde criminele carrière.
Ooit deed ik een poging het vuil te begrijpen dat de stad onwaardig door de straten waait, en ik stuitte op een ‘afvalregisseur’ die er ‘wat wijken had bijgekregen’, en op het ambtelijke verschil tussen de afdelingen ‘schoon’ en ‘vuil’, met elk hun eigen aansturing. Amsterdam wil in 2050 ‘afvalvrij’ zijn, staat in het ‘afvaloffensief’. Daar is een ‘uitvoeringsprogramma’ voor waarvan de uitvoering, nouja, nog wat aanhikt tegen pogingen ‘bewoners te motiveren en stimuleren het juiste aanbiedingsgedrag te vertonen’.
Mogelijk is dit zo’n poging: de meeste mensen in dit park gooien hun afval in de bak of nemen het mee naar huis, ja, behalve de hoodies dus.
Een ongebruikelijk verlangen naar de gebiedende wijs doemt op, naar boetes en artikelen uit het Wetboek van Strafrecht, ja zelfs naar de boa’s die met het coronavirus wonderwel uit het straatbeeld verdwenen.
Locatie: Theo van Goghpark
Schrijver Toine Heijmans verzamelt op deze plek de verkeersborden van Amsterdam-Oost. Ook iets gezien? toine@debrugkrant.nl
Het ambtelijke verschil tussen ‘schoon’ en ‘vuil’
