Als er geen draad aan zat, zou mijn onkruidbrander op een stofzuiger lijken, zo’n draadloze waar iedereen na vijf keer zuigen schoon genoeg van heeft.
Ik houd van ouderwets stofzuigen met het ermee gepaard gaande lawaai en een draad die de hoeken van de kamers net niet haalt zodat ik gedwongen ben tijdens het proces een ander stopcontact te zoeken. Geen probleem, hoort erbij. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt mijn stofzuiger te vervangen door een modernere variant. Ik laat hem liever repareren bij een winkel in Oost, een buurt waar je nog dingen kunt laten maken.
Maar ik had het over mijn onkruidbrander.
Hier in de tuin, ver weg van Oost, een kilometer of duizend, groeit onkruid en gras in het grind. Onder het grind ligt een doek van plastic. Mensen denken dat het onkruid en het gras van onderen komen. Niks van waar. Uit belendende weilanden waaien zaden over naar mijn grind, waar ze wortelschieten. Dat is het slecht nieuws. Het goede is dat het worteltjes van niks zijn. Een beetje brander maakt er verkoold onkruid van.
Ik ben een pacifist van inborst, behalve met een onkruidbrander in mijn hand. Hij maakt het geluid van een oude stofzuiger en als je hem op een stukje mos zet, vliegt dat in de fik met een woosh, op mijn erf van grind een van de meest bevredigende geluiden hoorbaar.
‘I love the smell of burning green leaves in the morning.’
Het hele voorjaar had het geregend. Rivieren in de buurt traden buiten hun oevers, weilanden liepen over en overal schoot gras en onkruid omhoog. Daar moest iets aan gedaan worden.
Zelfs in Frankrijk stuit het gebruik van een produit op bezwaren. Hier kom je parkinson vaak in het wild tegen. Glyfosaat is in Nederland uitsluitend toegestaan als boerin Van der Plas er een zakcentje aan verdient. Zelf noemt ze dat ‘framen’.
Omdat ik een groene grindpoetser ben, gebruik ik een brander. Ik geef toe dat enig fanatisme me niet vreemd is. Geen plantje dat aan mijn brander ontsnapt. Moordzucht wil ik het niet noemen. Ik haat gewoon die groene groeisels in het grind.
En de paarse bloempjes dan? Die gaan er ook aan, allemaal.
Henk Spaan: Verkoold onkruid
