In een onbekend stadje in de laars van Italië liep ik een restaurant binnen. Het was ooit op de kaart gezet door een tv-kok die we best excentriek mogen noemen. Hij ging zijn eigen weg, die bestond uit een tuin waaruit hij putte voor zijn uitgebreide antipasti die vooral bestonden uit al of niet gemarineerde of gefrituurde groentehapjes. Je kreeg er altijd een stuk of acht van plus een bonenpuree. Daarna werd de klant verondersteld pasta te eten en voor de veelvraten was er dan nog het hoofdgerecht, de secondo, die in Zuid-Italië altijd bestaat uit een flinke lap koeien- of varkensvlees, of een stuk konijn.
Daarna een kaasgang vergezeld door een glas primitivo met een alcoholpercentage van 21%. Nu zijn zoons en dochter de zaak waarnemen is er niets veranderd. Behalve dat de prijzen danig gezakt zijn, met als gevolg een toename van landgenoten. Met een van hen raakten mijn vrouw en ik even in gesprek.
‘Weet u, wij weten heel weinig van Zuid-Italië maar we zijn hier beland door een reisbureautje dat gespecialiseerd is in leuke plekjes die ze persoonlijk opsporen en die, als ze enthousiast zijn, worden opgenomen in hun folder. Heel bijzonder dus,’ zei de man. Hij keek om zich heen want wat hij nu ging vertellen hield hij het liefste geheim.
‘Eliza was here, heet het bureautje,’ fluisterde hij.
De volgende dag dronken we cappuccino op een terras in een naburig dorp. Hete cappuccino moet ik erbij zeggen, niet de lauwe prut die in de contreien van de havermelkse elite, onze stad, wordt geserveerd. Ik zeg voor eens en voor altijd: cappuccino moet heet zijn.
Er zat een kale man met tatoeages aan een cola. Hij zei ons gedag. Wij humden iets terug.
‘U denkt natuurlijk hoe komt zo iemand als ik in Zuid-Italië terecht,’ zei hij.
‘Nou?’ vroeg mij vrouw.
‘Het is namelijk zo: wij krijgen een nieuwsbrief van een zeer exclusieve reisorganisatie die speciaal voor de leden plekken opspoort die niemand kent. Eliza was here, heet het. Wij zitten in een agriturismo, in zo’n ronde, taps toelopende kabouterhut, gevonden door Eliza. Fantastisch,’ zei hij.
Op de terugweg namen we een lifter mee met een rood-wit-blauw vlaggetje op haar rugzak.
Ze moest naar een B&B bij ons in de buurt waarover ze heel enthousiast was. Ze had schilderles gehad in het dorp waar we net vandaan kwamen.
‘De reis is georganiseerd door een onbekend reisbureau dat op kleine schaal de leukste initiatieven ontplooit,’ zei ze.
‘Laat me raden. Eliza was here?’ vroeg ik.
‘Hoe weet u dat nou? Dat is eigenlijk helemaal de bedoeling niet. De bedoeling is dat Eliza was here zo onbekend mogelijk blijft,’ zei ze.
‘Eliza was here is een marketingconcept dat al jaren geleden in handen is gekomen van Sunweb, een grote speler in de reisbranche,’ zei mijn vrouw.
‘Op deze desinformatie zit ik helemaal niet te wachten. Mag ik eruit?’ vroeg de vrouw.
‘Buiten is het 36 graden,’ zei ik.
‘Ik ben principieel tegen airconditioning,’ zei ze.
Ze stapte uit en stak haar duim op. Er stopte zo’n klein elektrisch karretje met laadbak van het merk Ape.
Aan het stuur zat een oude boer. Hij grijnsde een tandeloze mond bloot.
