Er waait een gure wind als ik vanaf de Zuiderzeeweg richting IJdijk loop; mijn wanten ben ik zojuist vergeten in tram 26. Met mijn handen in mijn zakken loop ik over de grijze stoeptegels – rechts van me een grasveld, links een kaarsrecht fietspad dat naar een vrijwel lege horizon voert. Alleen de loods van restaurant Magnetico is te zien, omringd door lantaarnpalen, overschaduwd door een hoogspanningsmast. Maar naarmate ik dichterbij kom, doemen er nóg twee gebouwtjes op. Twee kleine houten huizen met asymmetrisch puntdak, ietwat verloren in de open vlakte. ‘Welkom thuis’, wappert een briefje bij de voordeur van het linkerhuis. ‘Je sleutel kun je ophalen bij Carmen’.
Carmen Felix (28) is mijn buurvrouw-voor-een-nacht: met een brede glimlach verschijnt ze in de deuropening van het rechterhuis. Waar ik slechts één nachtje zal doorbrengen op Zeeburgereiland, is Carmen een echte pionier: drie maanden lang bewoont ze de Heijmans ONE – een verplaatsbaar eenpersoonshuis, ontworpen door bouwbedrijf Heijmans.
“Met de ONE willen we twee veelvoorkomende problemen in de woonsector oplossen,” vertelt vastgoedontwikkelaar Anneke Timmermans-Dalhuisen aan de telefoon. “Het gebrek aan goede huurhuizen voor jonge starters in de stad, en het overschot aan braakliggende bouwterreinen. Natuurlijk bestaan er wel meer vormen van tijdelijke huisvesting, maar vaak blinken die niet uit in wooncomfort. Terwijl je volgens onze visie best betaalbare, luxe prefabwoningen kunt produceren.”
En inderdaad: de ONE voelt heel wat chiquer dan het flatje op 4-hoog dat ik als 29-jarige momenteel bewoon. Het houten huis ruikt naar dennenbos; via de keuken loop je een ruime woonkamer in en bovenin bevindt zich een slaapvide. Zelfs aan een terras voor de deur ontbreekt het niet. Carmen: “Normaal gesproken woon ik in een studentenhuis, waar we de keuken met z’n allen delen en ik een piepkleine kamer heb… Dus dan is 45 vierkante meter woonoppervlak in je eentje opeens heel royaal.”
En de locatie? De tram ligt op tien minuten loopafstand, en natuurlijk is Magnetico naast de deur, maar verder is het behoorlijk verlaten… Dan kan het toch wat unheimisch zijn om ’s avonds in je eentje door het donker naar huis te fietsen. Carmen: “Tot nu toe heb ik daar nog geen last van gehad. Echt verlaten is het niet gauw – er zijn altijd wel restaurantbezoekers in de buurt, of bewoners van de huizen verderop. Alleen de supermarkt is een eind fietsen. Maar als ik snel wat te eten wil halen, kan dat ook bij het benzinestation van Kriterion. Dat is vijf minuten lopen.”
De proef op Zeeburgereiland is vooral bedoeld om te zien hoe het concept verder kan worden doorontwikkeld, benadrukt Anneke. “Waarschijnlijk blijven de twee huisjes nog tot eind december op Zeeburgereiland. Daarna willen we een tweede pilotproject starten, met dertig huizen verspreid over braakliggende stukken grond in Amsterdam, Rotterdam en Den Bosch. Dan gaan we ook onderzoeken hoe we ze nog zelfvoorzienender kunnen maken, met zonnepanelen en warmte-koudeopslag. Idealiter zouden de huizen dan meerdere jaren op een locatie kunnen blijven staan. Maar als het nodig is, zijn ze binnen een dag uit elkaar te halen, te vervoeren en weer op te zetten. Het concept is zo goed als af. Nu alleen nog zorgen dat we voldoende investeerders vinden, zodat we de woningen betaalbaar kunnen houden. In principe zal de huur rond de 750 euro inclusief komen te liggen.”
Ik zal hier vannacht in ieder geval heerlijk slapen. En eerst maar eens een kopje thee zetten om mijn handen weer warm te krijgen…
Door Gemma Venhuizen