Omdat er geen oplossing komt voor de overlast door haar buren schreef bewoner van Oost Judith Pelgrom een gedicht. Het gaat om meerdere buren, en door de weerkaatsing weet ze niet wie het zijn. “Het gaat over meer dan overlast. Een schreeuw kan in deze eenzame tijden ook een schreeuw om aandacht zijn. Er is nog maar weinig sociale controle.”
Mijn achterburen
Grijze, koude muren weerkaatsen alles.
Als in een grote echoput komen geluiden mijn huis binnen.
En zo leer ik jullie kennen, zonder te weten wie je bent…
Je telefoongesprekken vertellen mij meer
dan ik wil weten…
Je hoestbuien klinken als een schreeuw in de nacht,
ze leren mij dat je zelfliefde nodig hebt,
Je schreeuw om hulp, je wordt geslagen, houdt mij wakker,
maar ik kan je niet helpen, want ik weet niet wie je bent.
Je nachtelijke tv-kijken geeft mij het gevoel alsof er
kwakende vrouwen op mijn vensterbank zitten.
De ballonen die je blaast zijn niet voor een kinderfeestje.
Het resultaat is een nacht lang diepgaande gesprekken,
En ik ben weer een nacht rust kwijt…
Je vrijpartijen dringen ongevraagd mijn slaapkamer binnen…
Je luide reggaemuziek, met jouw oergeluiden,
Moet mij duidelijk maken dat jij alleen op de wereld bent,
en schreeuwt om aandacht.
Grijze, koude muren zorgen voor een weerkaatsing
van jullie privéleven, dat met geweld mijn huis binnendringt.
Ik weet meer van je dan je denkt,
ik weet alleen niet wie je bent,
Judith Pelgrom
‘Een schreeuw kan ook een schreeuw om aandacht zijn’
