De afgelopen jaren is het misverstand ontstaan dat camera’s en sensoren meer zien dan mensen, of in elk geval een belangrijk verlengstuk zijn van onze zintuigen. Ze groeien inmiddels sneller dan het voorjaar. Trossen apparatuur aan stalen palen houden de stedelingen permanent in de gaten, hun bedoelingen verborgen in camouflage-grijze behuizingen en achter beleidsnotities die niemand las. Ze zijn er gewoon ineens, in soms wonderlijke samenstellingen, zoals hier op de brug: elke keer dat je aanzet om de steilte te nemen kijken ze recht in je gezicht, als een waarschuwing, de premisse dat je iets verkeerd doet. Maar wat?
De schrijver Nescio kwam hier, daarom is de brug naar hem vernoemd, het is meer dan een eeuw geleden en er was nog lang geen stad: ‘wij liepen van de stad af’, ‘wij gingen uit om de wereld te veroveren’, ‘en zo vloeiden de wereld en wij beurtelings in elkaar over’. Nescio keek met ogen die niemand had, heel menselijk, een manier van kijken die stilaan verloren gaat omdat we op apparaten vertrouwen en de data die ze maken, een gemakzucht die zich nog eens tegen ons zal keren. Nescio betekent ‘ik weet het niet’, maar hij zag het wel, en voelde het landschap. Camera’s zien niets.
Locatie: Nesciobrug
Schrijver Toine Heijmans verzamelt op deze plek de bezienswaardigheden op straat in Amsterdam-Oost. Ook iets gezien? toine@debrugkrant.nl
‘Een manier van kijken die verloren gaat’
