We zijn beroofd. Snotverdesnotver. Ze kwamen onder het hek door, en namen dingen van staal mee. Nu zijn er honderden euro’s naar de haaien. En is er rompslomp. Het opnieuw bestellen, het opnieuw betalen. De vertraging. En het gevoel.
Want je ziet op het nu nog bouwterreinachtige Zeeburgereiland heus wel ‘s vage busjes rijden. Stapvoets komen ze voorbij, types loeren er vanachter de ramen gluiperig naar wat er tussen je hekken staat.
Je weet ook wel dat het gebeurt, diefstal, van bouwplaatsen. Maar als ze in de nacht dan echt een keer iets bij je komen halen, komt het toch onverwacht.
Het zijn maar stalen dingen, dat weten we. Maar wel ónze stalen dingen. Van óns zanderige koninkrijkje.
Daar moeten jullie wegblijven, lamzakken uit het dievendonker.
