In een overvolle tram 26 hangen twee pubermeisjes in hun stoelen. Eentje met aubergine geverfd haar, een spierwit gezicht en zo’n gigantische bril met een dik, zwart montuur. Het andere meisje is minder uitgesproken, maar ook over haar uiterlijk is nagedacht. Dat zie je. Neutraliteit is een keuze.
“Ik ben de enige in de hele familie die er tenminste nog iéts van wil maken,” zegt het aubergine meisje.
“Waarvan?” zegt het andere meisje.
“Ja, van het léven. Waar anders van?”
“O ja.”
“Mijn moeder houdt niet van feestjes, die houdt hé-le-maal nergens van.”
“O, mijn ouders ook niet hoor.”
“Ik heb op zich nog geluk met mijn vader. Die is wel slim. Dus met hem kan ik praten,” zegt het aubergine meisje.
“Met je moeder niet?”
“Absolúút niet!” Ze duwt haar bril tegen haar neus en snuift.
“O, ik met de mijne ook niet, hoor.”
“Mijn vader houdt ook wel van een feestje,” zegt het aubergine meisje.
“O, da’s mazzel.”
“Ja.”
Boven op hun kruinen kijk ik. Het aubergine meisje heeft uitgroei.
Ik denk aan haar domme, depressieve moeder met wie niet te praten noch te lachen, en eigenlijk ook niet te leven valt. Ze moet ergens bij mij op het eiland wonen. Misschien ken ik haar.
Over tien jaar hangt mijn dochter met haar vriendin in tram 26. Hoogstwaarschijnlijk hangt mijn nu éénjarige dochter er ook al gewoon bij. Zij wil haar haren vast aubergine verven.
“Ik zou het niet doen!” hoor ik mezelf zeggen. “Het haalt álle kleur weg uit je gezicht en je ziet al zo bleek, meisje. Lijkbleek. Soms denk ik wel eens: zou ze ziek zijn? Zó bleek. Maar ja, het is jouw hoofd. Wat jij doet, moet jij weten. Jij moet ermee rondlopen, niet ik, hè?”
Dan krijg je dit soort gesprekken in tram 26, die dan sowieso vol tieners zal zitten. Het zal ervan stikken. Over tien jaar, als alle kinderen hier in aubergineharige of neutrale tieners getransformeerd zijn. Ze zullen ons verdrukken, de boel overnemen. Dit zal een feesteiland worden. Of je van een feestje houdt of niet. Niet alleen de wind zal hier gieren.
Elke Geurts