Met haar drie zwarte schapen woonde ze een tijdlang in een dorpje in de Noord-Hollandse polder. Sinds ruim een jaar is ze terug in Amsterdam. Op IJburg om precies te zijn. Waar de diversiteit en positieve vibes haar ontzettend aanspreken. “IJburg is te gek.”
Een beetje gek – op een leuke manier – is ook haar nieuwe album, dat op 1 oktober 2011 verschijnt. “Ik ben gelukkiger dan ooit en dat hoor je.”
Het nieuwe soloalbum van saxofonist Candy Dulfer (1969) heet Crazy. Zeven nummers ervan maakte ze in Los Angeles, met Black Eyed Peas-producer Printz Board. De andere tracks schreef ze samen met de Nederlandse producer Ulco Bed. Het is een funky plaat geworden. Zoals we van haar gewend zijn. Maar toch… de sound is nieuw. Splinternieuw. Meer dan ooit durfde Candy zich op dit achtste soloalbum te laten gaan. Dat heeft, denkt ze, te maken met haar leeftijd. “Ik speel al heel lang en ben erg kritisch op mezelf. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik relativeer. Ik speel ze wel plat, denk ik dan.”
Dat ze een nieuwe weg is ingeslagen, komt ook omdat ze ‘op een goede manier’ een beetje gek geworden is. “Ik kan doen wat ik wil met de sax en creatief heel vrij zijn. Dat merk ik ook op het podium, dat ik nu echt het heilige vuur heb. Ik ben heel erg gelukkig, waardoor ik beter en met nog meer zelfvertrouwen speel.”
Candy Dulfer begon al jong met saxofoon spelen, maar kreeg weinig les. Zelfs niet van haar vader Hans, al sinds mensenheugenis een van de bekendste saxofonisten van Nederland. “Ik ben te eigenwijs. Op het conservatorium mocht dit niet en dat niet, alleen maar ouderwetse jazz was goed. Ja, kom zeg. Ik leer elke dag, maar dan vooral door veel te luisteren en na te spelen. Ik weet weinig van theorie, moet het hebben van wat ik zelf beheers. Improviseren, dat vind ik het aller-leukste. Het moet altijd anders, het moet altijd spannend zijn. Ik hou van het creëren van sfeer.”
Om te horen hoe Candy haar nieuwe sound live speelt, moeten we wachten tot maart. Dan toert ze door Nederland. Eerst nog gaat ze de wereld rond: Amerika, Japan, Aruba, Brazilië, Japan, Moskou. Alleen met kerst komt ze ‘effe’ terug. Wat de vraag doet rijzen of ze wel tijd heeft om te genieten van haar huis op IJburg. Candy veert meteen op. “Ja, hoi, laten we het over IJburg hebben.”
Zwarte schapen
Ze woonde, zoals ze dat zelf omschrijft, ‘in een droom van een boerderij’ op het platteland in Grootschermer. Met als belangrijkste dieren tussen al het rondscharrelende (pluim)vee, drie schapen en een door de buren cadeau gedane Shetlandpony. De schapen waren er oorspronkelijk uit praktisch oogpunt. Er was zoveel gras rond het huis, dat maaien niet te doen was. En dat dus deden Beyoncé, Rihanna en Natasha. Candy, met weemoedige blik: “Maar het waren niet zomaar schapen. Het waren hele lieve, donkere schapen.”
Collega’s staat het nog haarscherp op het netvlies: Candy, die tussen de opnames door vol liefde haar schapen voert. Waarom dan die verhuizing naar de grote stad? “Ik heb er steeds meer kleine projecten en andere dingen tussendoor gekregen. Dat was vanaf het platteland niet meer te combineren. Ik moest terug naar Amsterdam.”
Ze ging kijken in Amsterdam-Zuid, maar kreeg al snel ruzie met de makelaar. Die prijzen! En die kleine tuintjes! Door haar goede vrienden Carin Verbruggen en Ferry Drenthem Soesman, die er een huis hadden laten bouwen, belandde ze op IJburg. “IJburg is te gek. De vrijheid die je ervaart. Er is een soort jeugdige laag waardoor veel kan en er veel spontaans gebeurt. Er heerst een blije, no-nonsensestemming. Ik hou van de diversiteit aan mensen die er woont.”
Ambassadeur van IJburg
En in één adem door: “Ik ben natuurlijk niet gek, de slechte verhalen hoor ik ook wel. Maar ik geloof dat de problemen vergeleken bij die in de rest van Amsterdam peanuts zijn. Mensen hebben altijd wel iets te klagen. Ik vertel als een soort zelfbenoemde ambassadeur van IJburg aan iedereen die maar wil luisteren hoe leuk het hier is. Er zijn nog zoveel mensen die daar niks van snappen. Die zeggen: Jeetje, woon je op IJburg? Da’s toch helemaal niks daar? Dan zeg ik: kom eens een keertje langs op zondagmiddag. Dan zie je hoe het echt is.”
Ze doelt dan onder andere op de vele leuke zaakjes, zoals de nieuwe Aziatische lounge Mchi, en Blijburg, en N.A.P. Elke eyecatcher op IJburg wordt door Candy Dulfer in de armen gesloten: het brood van het Vlaamsch Broodhuys bij Boerenjongens bijvoorbeeld, of nieuwe winkels die erbij komen zoals de schoenmakerij. En wat dacht je van de Spaanse bollen van Biolicious? “Die moet je echt proberen, zo lekker.”
Candy lacht. “Je merkt het wel, ik voel gewoon een soort zendingsdrang. Ik zou in dat kader best eens een funky zondag willen organiseren. Er is tenslotte ruimte zat in leegstaande panden. Binnenkort ga ik over dit plannetje eens praten met vastgoedeigenaren. Ik bedoel; als je het toch niet verhuurt, dan kan je er maar beter iets leuks voor verzinnen. Niet dan?”
In de ideeënbus van Candy Dulfer zit verder, en let nu even goed op, de drempel van het lifthuisje van het winkelcentrum die subiet verlaagd dient te worden. “Toch? Je kan heel chic en relaxt je auto onder de winkels parkeren, maar als je dan met je volle boodschappenkar de ligt in wil, krijg je hem bijna niet over die drempel heen.”
Alweer een lach. Ook deze ‘ongemakken’ relativeert ze met verve. “Weet je wat het is? Op IJburg krijg je gewoon automatisch een actiever leven. Het enige echt irritante is dat je er niet makkelijk kan fietsen: er staat altijd wind.”
Door Linda van den Dobbelsteen
Foto: carin verbruggen.com