In juni ga ik op voor mijn eerste zwarte band. Er bestaan heel veel zwarte banden in karate. En om je eerste zwarte band (1e dan) te halen, hoef je niet echt goed te zijn. Althans, dat beweren de senseis die zeg maar 7e dan hebben.
De eerste zwarte band heet niet voor niets ‘shodan’. Dat betekent ‘eerste’ (alias beginneling, amateur, brokkenpiloot). Het is een soort licence to learn. Je krijgt zwart als je enigszins beschikt over wat basistechnieken. Het technische gedeelte is dus een piece of cake. Zoals je begrijpt, maak ik me daar absoluut geen zorgen over.
Lastiger wordt het psychologische gedeelte. Je moet laten zien dat je echt wilt. Dat je bereid bent om te falen maar dat je alles geeft. Om die bereidheid te laten zien, heb je verschillende manieren. Als je een harde klap krijgt, moet je bijvoorbeeld altijd glashard ontkennen dat je pijn hebt. En zeker niet reiken naar de plek die brandt/opzwelt/bloedt.
Daarnaast reizen veel zwarte banders in spe van mijn karatestijl af naar New York, waar de hoofddojo zit. Om hun gezicht te laten zien. Om hun prioriteiten te laten zien. Pfff, Guggenheim, vrijheidsbeeld, Central Park, ik laat me liever de hele dag afbeulen in een piepkleine dojo in Manhattan.
Omdat New York ver weg en duur is, en ik toch mijn hoofd moest laten zien, vloog ik vorige maand naar Norwich in Engeland. Daar gaf de sensei uit New York een seminar. Om geld te besparen, boekte mijn collega-karateka geen hotel maar een kamer via Airbnb. Ooit van gehoord? Particulieren die een kamer of gedeelte van hun huis verhuren aan toeristen.
Daar was hij dan, Gary, onze host. Hij was intens verblijd om ons te zien, twee dames die tegen middernacht aan zijn deur stonden. Hij keek ons doordringend aan en ik wilde niet weten wat er in hem omging. In mijn hoofd dreunde ritmisch: scary Gary, scary Gary. Ik werd er zo zenuwachtig van dat ik meteen vermeldde dat we voor de zwarte band training hier waren (en nergens anders voor).
Een beetje toch rust gekomen, schatte ik hem niet in als gevaarlijk. Meer als hoopvol. Sindsdien noemden we hem hopefull Gary. Hij bleek best een succesvol schrijver, en verrek, ik had een van zijn boeken in de Bruna op IJburg gezien. Gelukkig geen boek van een eenzame man die twee vrouwen afslacht in zijn eigen huis. Maar een boek over kleine dingen in het leven die je gelukkig kunnen maken.