Op een doordeweekse dag doe ik mijn cappuccino bij Stek. De luxe van eigen baas zijn. Wat is de lelijkheid van de Wibautstraat toch ineens mooi vanuit dit perspectief. Ongedwongen en eigen, hierbinnen.
Achter mij het rumoer van een overleg. Eigenaressen Liselotte en Harriet in gesprek met de leverancier. Want dat hoort erbij. Blijkbaar. Dat is nu zo. In je eigen tent. Daar loop je, ren je, sta je. Ja, even wat anders dan een kantoorbaan, zo’n bedrijf runnen merkt Harriet: “Je realiseert je van tevoren niet hoeveel je in beweging bent. Niet alleen mentaal. Maar ook fysiek!” Liselotte knikt instemmend en lacht naar haar vriendin, met wie ze menig studentenhuisetentje hostte. Het lijkt haar gemakkelijk af te gaan, een lunchtent runnen te midden van de bruisende horecapool die Amsterdam-Oost heet.
“Lieselot raakt niet snel in de stress, dat is echt heel fijn. Ik ben wat drukker.” Aldus Harriet met een blauw oog dat al op zijn retour lijkt. “Tja, er schoot bij het klussen een plank los.” Maar beter een plank in je oog dan een bord voor je kop, als voormalig kantoorslaaf. Veiligheid, doorgroeimogelijkheden, zekerheid. Ja, oké. Maar creativiteit, liefde en aandacht en eitjes? Nee. En vooral dat laatste maakte de droom concreet. Je eigen toko met je lievelingseten op de kaart: dat is vrijheid. Eitjes. Goed eten. Mooie producten. Op een bedje van ambitie, liefde en aandacht. Doe mij zo’n stek.
Oost is rijk aan bijzondere mensen. In deze rubriek geven zij hun kijk op de wereld.