Kwakkelwinter

Ik heb vannacht een echte nachtmerrie gehad! Stel je voor… het is ’s ochtends heel vroeg. Je doet de schuifdeur open en loopt op blote voeten over het krakende, koude gras naar het stukje grond dat eruitziet alsof er recentelijk drie verse graven zijn gedolven. De ‘bedjes’ iets verhoogd en de bovenkant keurig geharkt in rechte lijnen. De aarde is zwart met witte randjes vrieskou. Het is stil en je staat daar, besluiteloos buiten in het dunne licht.

’t Was dus geen nare droom met veel bloed en achtervolgingen, maar gewoon die associatie: de lege, omgespitte moestuin als een graf, gekoppeld aan dat ‘verlangen’ naar vrieskou. Nou, beide staan in mijn geval, deels tegen voornemens in, buiten de realiteit van de dag. Het vriest niet en de moestuin is nog steeds niet omgespit. Dat krijg je met al die feestdagen, verjaardagen en tal van andere zaken die me steeds weer verleiden om ‘dan maar morgen’ te gaan spitten.

Bijkomend nadeel van zo’n kwakkelwintertje is dat die verkoudheid in ons gezin blijft ronddolen. Als ik vannacht nou ’ns bedenk dat ik op dat versgedolven grafje in de tuin een bordje zet met ‘R.I.P. RHINOVIRUS’, dat zou toch wat zijn?!

Mocht me dat nu vannacht niet lukken, dan hieronder het recept voor een weldadige grog.