Niet zo lang geleden heb ik de tv-gids opgezegd. Best een moeilijke beslissing; ik was tenslotte jarenlang trouw abonnee geweest. Maar ach. Zo’n boekwerk op tafel. Het oud papier dat je ervan hebt. En we hebben toch een krant waar alles in staat? Kleine moeite ook om ’s avonds, als het werk gedaan is, een beetje door de zenders heen te zappen. Nee, het was welletjes.
O wat waren we blij toen destijds dat kastje bij ons werd bezorgd. Gratis nog wel. Met de complimenten van de televisieverschaffer. Het beeld werd beter, de keuze ruimer. Wat een luxe. We zapten ons door het leven. Wat waren we tevreden.
Tot op een dag – ik weet niet meer precies wanneer – onze digitale televisie gluiperig veranderde in ‘interactieve televisie’. Wat er kort gezegd op neerkomt dat snel even zappen schier onmogelijk is geworden.
De knopjes plus en min, in eenvoudiger tijden bestemd om te switchen tussen de zenders, stellen ons nu ineens de volgende vraag: Wilt u dit programma echt stoppen? Dat klinkt al dreigend, maar het wordt nog erger: Wilt u stoppen of doorgaan? Bij het antwoord stoppen volstaat de knop OK. Maar pas op: je blijft dan kijken naar het kanaal dat al aan stond. Oftewel: je bent geen klap opgeschoten.
Ik weet niet hoe dat bij u gaat, maar als wij zappen doen we dat met een reden. Omdat een programma ons niet aanstaat bijvoorbeeld. Vanzelfsprekender is het daarom te kiezen voor doorgaan. Maar dat gaat zo maar niet. Kom op zeg. Waarom zou je het makkelijk maken als het ingewikkeld kan. Wie wil doorgaan moet eerst nog even met het pijltje naar links en dan drukken op OK.
En dan kun je verder, zou je denken. Maar nee, hoor. Tot je stomme verbazing en een woedeaanval ondrukkend kijk je nog stééds naar dat ene programma waarin je totaal geen trek meer had. Maar oké, de zender is nu wel ‘los’. Dus keren we terug naar het oude vertrouwde zapwerk. Maar snel, snel, snel, want anders gaat-ie zonder een kik te geven weer terug in de communicatiestand.
De situatie bij ons op de bank is wezenlijk veranderd. Metgezel, paniekerig van aard waar het bedieningspanelen betreft, blijft sinds de interactieve situatie verwilderd op de plusknop drukken, meestal zonder het gewenste resultaat. Ik, kalmer van nature, bedwing mijn irritatie over de ongevraagde ‘service’ en druk net zolang links en rechts tot ik een programma vind dat me aanstaat. Dan ontspan ik me en zijg neer in de zachte kussens van mijn bank.
Waarna ik meestal direct in slaap val.