Beste Lezer, Dit stuk is geen advertorial voor Solids. Dit is niet om u aan te sporen zich in te schrijven voor de online veiling van vierkante meters in de eerste solid van Nederland die op IJburg in aanbouw is. Als architectuurcolumnist van de Brug moet ik onafhankelijk blijven.
“Eindelijk eens een goed gebouw,” zei een vriend. “Van on-Nederlandse allure,” voegde hij er nog aan toe. Hij doelde op de mooie zuilengalerij, met echt marmer bekleed, die hem deed denken aan een liefdesweekend in Wenen. Ik kom hier op terug.
Wat is een solid? Een solid is een casco gebouw met een structuur en een gevel die alle vormen van gebruik mogelijk maakt. Woningen, winkels, bedrijven en publieke instellingen zoals scholen en kinderdagverblijven moeten er in gehuisvest kunnen worden. Een solid wordt gebouwd voor 200 jaar, terwijl een economische en bouwkundige levensduur van 50 jaar gebruikelijk is voor nieuwbouw.
Architect Tony Fretton, de ontwerper van de tweede solid van Nederland die op dit moment in Amsterdam-West gebouwd wordt, beschrijft het zo: een gebouw bestaat uit verschillende lagen met bijbehorende levensduur. Het casco heeft een levensduur van 200 jaar, de indeling van het casco 50 jaar, het interieur van de eenheden 20 jaar, de keuken 10 jaar, de vloerbedekking 10 jaar, etcetera. Hij heb gelijk! We kunnen natuurlijk niet onze gebouwen inwisselen als de kleur of de handgrepen ons niet meer aanstaan. Inderdaad lezer, dit begint op duurzaamheid te lijken. Verbazingwekkend dat we niet eerder op dit idee zijn gekomen. Als architectuurcolumnist van de Brug moet ik toegeven dat er nu eindelijk eens een goed concept is bedacht.
Maar de vraag is: hoe moet een solid eruitzien?
Een gebouw dat 200 jaar staat moet er volgens de bouwers van onze IJburgse solid ‘tijdloos’ uitzien. Een gedateerd gebouw zou al snel gaan vervelen en er binnen enkele generaties om vragen gesloopt te worden. Ik stel mij voor dat de initiatiefnemers (het woord projectontwikkelaar heeft toch een negatieve bijklank gekregen) na een lange vergadering de knoop hebben doorgehakt en hebben besloten dat moest worden teruggegrepen naar de stijl van de Oude Grieken c.q. de Neo-Klassieken. Het Oostenrijkse architectenbureau Baumschlager Eberle werd benaderd en deed waar Oostenrijkers goed in zijn. Op zich is dit een bureau van grote klasse. Dat er tussen de marmeren zuilen de in Nederland gebruikelijke KOMO-keur kozijnen zijn gemonteerd kunnen we hen niet kwalijk nemen. Gelukkig zitten die kozijnen in een laag die over 20 jaar aan vervanging toe is. De klok is leuk voor de kinderen, maar zonder was beter geweest.
Wat had ik gemaakt als ik zo’n mooie opdracht had gekregen? Ik had een gebouw gemaakt dat alléén in 2010 gemaakt had kunnen worden. En ik had het zo gemaakt dat het in 2210 nog steeds goed gevonden zou worden.
Jan van Erven Dorens
Reacties zijn welkom op jved@dorensarchitects.nl