Er komt een nieuw Jeugd-album aan. Uw gebeden zijn verhoord. De Jeugd Van Tegenwoordig komt nog één keer bij elkaar om de muziekgeschiedenis iets van waarde en allure mee te geven. U mag gerust aannemen dat het om Een Stukje Cultuur gaat, toe maar.
Dit meesterwerkje van binnenlandse makelij, dat eraan zit te komen, heeft u nodig om uw dromen in vervulling te zien gaan; het zal uw leven upgraden en iedereen zal het merken. De complimenten zullen met bakken uit de lucht vallen! Uw leven 2.0!
Het enige wat mij nu nog rest is ervoor te zorgen dat iedereen weet dat de nieuwe plaat er is. Wij zijn van plan ongeveer driehonderdduizend exemplaren te verkopen. Alleen kennen we niet zoveel mensen en is het moeilijk al deze apen tegelijk te bereiken. En daarom zit ik nu aan tafel met de rest van de Jeugd een interview te hebben met een of andere meneer van een of ander blad. Een aantal tafeltjes verderop is een mooi meisje gaan zitten en af en toe kijkt ze naar mij. Omdat ik vandaag toevallig heel mooi mijn bed uit viel en niet omdat ik bekend ben. Ik zit intussen ook een slibtongetje op te smikkelen. Ik vind alle vragen van de interviewer dom en dat laat ik blijken door hem minachtend aan te kijken terwijl ik visgraatjes op mijn bord spuug. Freddie is druk met zijn Blackberry aan de gang en Pepijn speelt een mopje Zelda op zijn DS. Af en toe geeft een van ons een slap antwoord op een nog slappere vraag. De slapste antwoorden komen van Pepijn; hij heeft er ’t meest zin in. Na ongeveer twintig minuten in zijn eentje mompelen zegt de interviewer het wel te hebben. Wij zijn natuurlijk diep beledigd omdat een mensaap zoals hijzelf nooit in staat zou kunnen zijn om te bevatten dat het hier om een uniek fenomeen gaat. Hij is immers één van de vele boodschappers.
Hardhandig wordt de lul van tafel gestuurd. Zeer plechtig ontvangen we de volgende en het debacle herhaalt zich. Driehonderdduizend here we come!