Op onze zoveelste trouwdag zaten man en ik met onze vrienden in een restaurant. Stel tegenover stel. We hadden alle vier het verrassingsmenu gekozen.
Eerst ging het gesprek over scheidingen, dat we nu zo’n beetje in de fase terechtgekomen waren dat men ging scheiden. Toen kwam de midlifecrisis kort aan bod, direct gevolgd door het fenomeen parenclubs. Dat er veel meer mensen naartoe gingen dan je zou vermoeden. We kenden allemaal wel iemand die de clubs bezocht, of dan tenminste vrienden van vrienden. Maar er rustte toch nog een taboe op.
“Niemand durft het erover te hebben,” zeiden onze vrienden.
“O, dat is voor als je op je vrouw bent uitgekeken, maar je wil niet naar de hoeren,” zei man luid.
“Nou zeg, doe niet zo ontzettend boertig.” Terwijl ik in mijn rauwe entrecote prikte, keek ik naar onze vrienden. Ze namen een hap van hun knolselderijpuree.
“Het is eigenlijk heel normaal,” zei ik.
“Ja, het is niet zoveel gedoe als een minnares,” zei man, “en een stuk goedkoper dan een hoer.”
“Heb je er wel eens aan gedacht dat het ook iets met een relatie te maken kan hebben, lieverd,” zei ik, “dat een stel op een gegeven moment behoefte heeft aan meer uitdaging of verdieping.”
“Jazeker, verandering van spijs doet eten!” Man viel aan op de langoustinestaartjes op een bedje van wilde spinazie.
“Je hoeft het niet met anderen te doen, hoor. Je kunt ook gewoon je eigen partner nemen,” wisten onze vrienden ons te vertellen.
“Goh,” zei ik. “Verrassend.” Ik kreeg de entrecote op mijn bord niet makkelijk doorgesneden. “Een andere setting kan soms erg goed werken. Dat geldt eigenlijk voor het hele leven.”
Onze vrienden knikten nauwelijks zichtbaar. Ik kauwde op het pezige vlees. Alsof het een stuk kauwgum was.
“O ja!” Man lachte hard. “Je kijkt om je heen en je ziet allemaal hele lelijke wijven. Dan zeg je tegen je eigen vrouw: ‘nou dan neem ik jou maar’.” Er zat wilde spinazie tussen zijn voortanden. Ik gaf hem een tandenstoker.
Onze vrienden aten zwijgend verder. Ik bleef maar kauwen en keek naar de plas bloed op mijn bord. Dat kreeg je van verrassingsmenu’s.
Elke Geurts