De feiten over Wims nieuwe vriendin: hij had haar ontmoet, wat moest hij daar, bij een Miss Maxi-verkiezing, voor de vrouw met een maatje 46 of meer. Had hij te veel gedronken, had iemand hem onder valse voorwendselen meegelokt? Wim en een maatje meer… En zij maar lijnen. Ze moest het even tot zich door laten dringen. Ze kwam uit Amersfoort en had ook al een kind. Zeker te laat gemerkt dat ze zwanger was, ja, dat maatje meer.
En toen was het te laat. Zat ze daar in Amersfoort met een waarschijnlijk lelijke man, vast in een flat. Het kon altijd erger! Daar liep ze, over de catwalk, met haar massieve dijen. Alles schudde mee. In het Carlton Hotel! Een ander feit: ze was één meter zestig, misschien vijfenzestig, maar zeker niet langer. Nog een feit: het deed haar niets! Feit: moderne bril en grote ringen. Jong, vierentwintig, 24! Ze was een van een tweeling. Heeft Wim straks twee mollige meisjes bij zijn haard zitten. Niet deze haard overigens. Hoe zij dit allemaal wist? Na het gesprek met de makelaar, Frank en Wim hadden niet één koekje gegeten… Het was ook zonde om ze weg te gooien… Afijn, ze had hem bij de deur uitgehoord. Er was weinig voor nodig geweest om hem aan de praat te krijgen. Lyrisch was-ie. Hij leek zowaar echt gelukkig. Toen hij het over haar kind had, zou je zweren dat hijzelf de kersverse vader was. Hij zei dat hij haar ook gelukkig wilde zien. Natuurlijk. Toen volgde er een oorverdovende stilte. “Ik ben niet zielig hoor.” “Nee?” Hij klonk verbaasd. Waarop ze haastig zei dat zij ook een nieuwe vriend had, maar dat het nog te vers was om er iets over te vertellen. Ze bloosde, nu wist hij dat ze loog. Frank stond buiten over zijn scooter gebogen. Het ging snel in haar hoofd, voor ze het wist knipoogde ze naar Frank. Met haar tanden op elkaar en haar lippen in een glimlach, perste ze eruit dat hij het was. Wim vroeg het te hard. “Wie?” Ze kuchte. Verontschuldigde zich dat er een speculaasje dwars zat. Toen Frank niet meer keek, knikte ze onhandig naar de makelaar en zijn scooter. Hij. “Hij?” Ze knikte, bloosde opnieuw, maar nu kon het. “Frank?!” Frank keek op. Ze hoestte, hield niet op en kwam er bijna niet meer uit. Frank keek op zijn horloge en riep over haar gekuch heen dat hij snel naar een andere klus moest. Verderop in de straat stond ook een huis te koop. “Nieuwe foto’s maken, kijken of dat werkt!” Hij stak zijn hand naar hen op en zei: “Ciaooo jongens.” Ze keken hem na en Wim vroeg haar: “Geen kusje…?” “Nee joh, ik zei toch dat het vers was.” Zo vers dat Frank het nog niet wist. “Maar het belooft vuurwerk te worden tussen ons.”