Onlangs sprak ik een IJburger die getuige was geweest van een vreemd tafereel. Op een vroege zaterdagochtend in januari was hij naar de Maxis geweest en reed – vanwege het hek – via de A1 en de A10 naar huis. Onder aan afslag S114 zag hij voor één van de borden aan de IJburglaan een man met een leren jas aan op een trapje staan. De keukentrap wiebelde in het natte gras. Een collega hield de trap daarom vast en probeerde, overduidelijk lachend, met zijn mobiel een foto van de gebeurtenis te maken.
De man in de leren jas beklom met poster, lijm en borstel in de hand de trap, om vervolgens linksboven het logo van de VVD aan de wereld te tonen. Het was de allereerste poster op het bord en bij de twee plakkers ontstond een soort euforie. De verkiezingen zijn begonnen! Niks partijbijeenkomst! Zij waren het die hier in de ochtenddauw onder aan de A10 het officiële startsein gaven voor de verkiezingscampagne van het nieuwe stadsdeel Oost.
Het was een surrealistisch beeld: twee keurige liberale mannen die activistisch aan het plakken waren, iets wat je eerder associeert met de CPN-ers en PSP-ers van vroeger, die scherpe commentaren schreven in een column van het partijblad. VVD-ers verwacht je eerder op een netwerkborrel of in de kantine van een hockeyclub.
De IJburger reed naar huis en meende de man in de leren jas te hebben herkend. Thuisgekomen wist hij het zeker: het was de wethouder. De man die altijd strak in pak met stropdas kwam spreken bij openingen, had zijn auto op de stoep geparkeerd om strijdbaar een keukentrapje te beklimmen en vervolgens via twitter zijn heldendaad wereldkundig te maken. “Voor je het weet, gaat die man nog columns schrijven,” verzuchtte de IJburger tegen zijn vrouw.