Ken je het Flevopark, dan ken je Stavros. Vanuit zijn heldergroene tuktuk maakt hij met een glimlach de ene specialty coffee na de andere. “Dit is een droom die uitkomt,” aldus de Griekse barista.
“Ook veel honden kennen mij inmiddels,” lacht Stavros Moraitis, terwijl hij zich buigt om een vrolijke viervoeter aan te halen. “Vaak verschijnen zij eerder bij de tuktuk dan hun baasjes.” Met zijn mobiele koffiebar vat hij al drie jaar post bij de ingang van het Flevopark aan de Valentijnkade. Vijf dagen in de week, weer of geen weer.
Het duizelt mij als Stavros de opties opdreunt voor mijn chai latte. Wil ik gewone melk, kokos, haver, soja of amandel? “Ik serveer wat mensen vragen,” zegt hij schouderophalend als ik mij verbaas over de rijke keuze. Sinds kort heeft hij daarom ook een pupcup in de aanbieding: slagroom of melk voor de hond. Voor de kids serveert hij babyccino: opgeschuimde melk. Ook de veganistische lemon blueberry cake is nieuw op de kaart.
Ontstaan in de lockdown
Horeca zit hem in het bloed, in Griekenland runde hij onder meer een strandtent. Als hij in 2019 met zijn half-Nederlandse vriendin naar Amsterdam verkast, vindt hij al snel werk in deze branche. Tot hij door de coronamaatregelen thuis komt te zitten. “Tijdens de tweede lockdown trok ik dat niet meer. Ik zocht een manier om in de buitenlucht aan de slag te gaan.” Hij spot iemand die in een tuktuk koffie verkoopt op straat. Binnen een week bestelt hij een eigen exemplaar.
Eerst beproeft hij zijn geluk in het Martin Luther Kingpark, maar daar ontbreekt een buurtgevoel. “In het Flevopark sta ik vlak bij de Javastraat, de Watergraafsmeer en de universiteit. Mensen laten hier dagelijks hun hond uit.” Al moeten parkbezoekers eerst aan hem wennen. Wie is die gast, ziet hij hen denken. “Ik besloot door te zetten, veel uren te maken, zodat mensen mij vaak zagen.” Nu staan mensen soms in de rij.
Gemeenschapje
Het is een droom die uitkomt, in de natuur werken in plaats van achter de laptop. Al idealiseert Stavros zijn bestaan als buiten-barista niet. Vooral de combinatie van kou en weinig klandizie blijkt pittig. “Gelukkig wint het plezier, ik geniet van de mensen die ik ontmoet.” Een vaste klant observeert: “Het heeft iets heel sympathieks. Dat iemand met zoiets kleins als een kopje koffie een gemeenschapje creëert. Mensen blijven vaak even hangen en raken met elkaar in gesprek.”
Zijn toekomstdroom is een eigen café. Ja, het liefst ook in Oost. “Maar daarnaast blijf ik koffie maken in het park.”
Stavros zorgt met zijn koffie voor contact in het Flevopark
