Mijn moeder werd negentig, een onwaarschijnlijke leeftijd. Ze is dementerend en wordt met medicijnen kalm gehouden in een tehuis in Mook. ‘Koest’, zeggen de Limburgse verpleegkundigen. Nou ze was inderdaad erg koest.
‘Dit is uw zoon,’ zei een verpleegkundige toen we een stuk taart kwamen eten. ‘Uit het verre Amsterdam, daar gebeurt van alles.’ Daarna: ‘Wees maar blij dat u hier zit.’‘Wormer,’ corrigeerde ik. ‘Ik woon in Wormer.’
De verpleegkundige keek me verstoord aan en zei: ‘We zijn hier niet gek!’
En toch twijfel ik daar weleens aan.
Marcel van Roosmalen: ‘Niet gek’
