Als dit het antwoord is op het huisvestingsvraagstuk voor statushouders en studenten ben ik niet onder de indruk. Innovatie 0,0. Uitstraling 0,0. Duurzaamheid 0,0. Ja, er zijn weer tachtig studenten en statushouders aan tijdelijke woonruimte geholpen. Hartelijk dank overheid en woningbouwvereniging, dit is beter dan niets. Maar als je hier een paar jaar gewoond hebt ben je afgestompt, murw, ontgoocheld.
Het enige positieve effect van deze erbarmelijke huisvesting is dat statushouders en studen-ten hard zullen willen inburgeren c.q. studeren om hogerop te komen. “Ja zoon”, zegt de va-der met trillende stem, “je studententijd is de mooiste tijd van je leven.” De vader ziet een spartaanse maar charmante zolderkamer voor zich, met uitzicht op een gracht, de boeken-stalletjes van de Oudemanhuispoort op loopafstand. Maar neen, zoon zit te klappertanden in een zeecontainer aan de rand van de stad.
Natuurlijk kan niet iedereen in het centrum wonen, de Cruquiusweg is een prima locatie. Maar de intentie waarmee dit gebouw gemaakt is, is verkeerd. De opdracht aan de ontwerpers en bouwers is geweest om zo snel en goedkoop mogelijk tijdelijke woningen neer te zetten. Duurzaam bouwen kan geen uitgangspunt geweest zijn, anders maak je niet een gevel van aluminium golfplaat. Sowieso is tijdelijk bouwen niet duurzaam. Na vijf of tien jaar moet alles weer tegen de grond en het grootste deel van de bouwmaterialen kan niet gerecycled worden. Dit kan veel beter. En de tijd is er rijp voor.
Het atelier van de rijksbouwmeester zou prioriteit moeten geven aan het ontwikkelen van duurzame en betaalbare woningbouw. Er moeten prijsvragen uitgeschreven worden waarin ontwerpers in combinatie met bouwbedrijven uitgedaagd worden om met nieuwe oplossingen te komen. Ik zou als voorbeeld het Metabolisme nemen, een architectuurstroming die in de jaren zestig opkwam in Japan. Lezer, google s.v.p. op afbeeldingen met zoekterm ‘Meta-bolisme Japan’. De architecten van het Metabolisme stonden voor de opgave om de zwaar gebombardeerde Japanse steden weer op te bouwen. Vanuit de Japanse bouwtraditie ont-wikkelden zij een compleet nieuwe vormgeving. Fantastisch!
Op de Cruquiusweg zie ik op die manier een toren voor me van matzwarte capsules. De capsules zijn gemaakt van gerecyclede autobanden en in een meccano-achtige, demontabe-le stalen superstructuur geschoven. De toren breidt zich naar alle kanten uit en vormt een ministad waarin het bruist van activiteit.
Eén ster.
730 statushouders gehuisvest in Oost: ‘Het uitblijven van inspraak is vreemd’