Mag ik op deze plek Jeroen eens in het zonnetje zetten? Hij is de staalman. Hij bikkelt en buffelt tussen al zijn andere werk door ook nog eens op het terrein van Stamhuis de Slibvijzel. Hij behoudt de oude stalen deuren en zorgt dat ze straks ook passen voor de nieuwe hangout. Wat worden ze mooi! Hij maakt de kozijnen en zorgt dat straks het dak erop kan. Straks hè, zover is nu nog niet. Hij maakt de stalen hanghuis. Precies, die waar jullie nog veel plezier van gaan hebben. Doet-ie gewoon, want hij is een vakman. Ook nu de herfst keihard heeft toegeslagen.
15 oktober
De vergunning of de strop
Nog even over die vergunningen. Een jaar geleden ongeveer legden we ons plan voor aan Anita van het stadsdeel. Of wat we willen vergunning technisch ook allemaal mag. Zeker, zij ze, geen probleem. Ze stuurde daar ook een mail over. Ze zei, min of meer in deze woorden: Het gebouwtje voldoet niet aan de officiële eisen, maar omdat het een bestaand gebouw betreft mag het gewoon.
Viel daar even een last van onze schouders. We sloegen meteen aan het leningen aanvragen. Want zo durfden we het in dit spannende project wel aan. We durfden er, zeg maar, ons hebben en houwen wel voor op het spel te zetten.
Nou ja, dat van die handhaver vorige maand weten jullie. Daarna belde de gemeente zelf op, toevallig of niet. Ons plan moest opnieuw door het beoordelingscomité. Van Anita hadden ze nog nooit gehoord.
En nu kan het dus ineens niet. ‘Het gebouw voldoet niet aan de officiële eisen.’ Onze broek is afgezakt. Vandaag gaan we – wéér – met de gemeente praten. Soms is het moeilijk moed houden…
22 oktober 2015
Prioriteiten
We zijn nog steeds dakloos, maar er zit wél glas in. En John werkt in het halletje aan wc en urinoir. First things first toch? We gaan door hoor, er zijn bij de gemeente ook mensen die ons willen helpen.