We zijn net afgebeuld door de man van 106 kilo. Mijn drie buurvrouwen, ik en de vrouw die twee jaar geleden haar nek brak op een skateboard. Ik kijk steeds of ik de krak nog ergens kan zien, maar nee. We drinken thee in de sportschool.
‘Jullie tuin gaat er mooi uitzien zeg,’ zegt de ene buurvrouw tegen de andere. ‘Ja, we hebben de trampoline verplaatst.’
‘Ik had geen last van jullie trampoline hoor,’ zeg ik snel.
‘Maar je man voelde het trillen als erop gesprongen werd.’
‘Mijn man ja! Die voelt alles.’
We lachen om mijn man die alles voelt.
‘Hoe zit het eigenlijk met júllie tuin?’ vraagt de overbuurvrouw aan de ene.
‘O, die moeten we betegelen. Het gras is niet mooi.’
‘Zitten jullie er weleens?’
‘Nooit. Ik ga echt niet op een gewone stoel in de tuin zitten,’ zegt ze, ‘daarvoor moet je wel een fijne bank hebben.’
‘Als je een fijne bank hebt, ga je er ook niet zitten hoor,’ zegt de overbuurvrouw. ‘Dat doe ik ook niet. Wat moet je op je fijne bank in je tuin?’
We blazen in onze thee.
‘Zit je weleens in joúw tuin?’ vraag ik aan de vrouw met de crack in haar nek.
Ze zit op haar balkon, of in haar tuin op Bali, in haar tuin op Blijburg, in haar tuin op Ibiza, of in die in Frankrijk. Ze woont een paar maanden per jaar hier en daar. Haar kinderen zitten op internationale scholen. De hele wereld is haar tuin.
