Daar stond ’ie. Zijn handboeien stevig zichtbaar op zijn heup vastgezet. De handhaver. ‘Wat zijn jullie precies van plan?’ Het was een levels up handhaver, hij doet denk ik nooit het vuilnis. Zijn collega stond er bleekjes naast.
Het terras was net af. Op een klein trappetje na dan, maar dat zou de genodigden vast niet opvallen. De terrasjongens – helden – zaten in het laatste septemberzonnetje nog na te hijgen, biertje in de hand. Wat wás het mooi geworden, jubelden we. Wat een schitterend hout in subliem contrast met het kille gemaalbeton. Hier gingen we mooie dingen beleven, te beginnen vanavond, met de feestelijke vrijmibo.
De band was nog aan het opbouwen. De instrumenten gingen van de auto over het zand naar het provisorisch door de Man gebouwde podium. De muziek kon versterkt, maar het mocht ook akoestisch. Dat zouden we van het volume laten afhangen. Er was geen plan voor overlast. Om 21.00 uur zou het klaar zijn, dan gingen we naar buurfestival Magneet.
Alles mocht rechtstreeks terug de auto in. Met afhangende schouders ruimde Caveman en the Dinosaur de instrumenten weer op. Iedereen zat er lamgeslagen bij. De Man nog het meest. De handhaver vond dat een wc ontbrak, had angst voor geluid en was benauwd voor samenscholing. Het feest dat nog begonnen moest, mocht van hem beslist niet doorgaan.
Dit is een ramp, rilde de Man. Hij had hier een hele week keihard aan gewerkt. Al die inkoop, al die mensen al onderweg.
De actie van de handhaver staat in schril contrast met de mooie plannen voor de buurt. Zeeburgereiland moest juist rauwer worden, vrijer, minder regelachtig. Daarmee koketteert men althans tijdens de maandelijkse #meetups voor bewoners, ondernemers en andere betrokkenen. Het zijn samenkomsten voor de onvermijdelijke participatie en positieve energie.
Maar daar organiseert de Man dus juist zoveel dingen voor, door heel veel mensen in de buurt gewaardeerd. Participatie in de praktijk. Hij heeft er al vaak over moeten vertellen tijdens zo’n #meetup. Telkens met een ruimhartig applaus tot besluit.
Maar de Man en ik. Wij willen niet alleen maar dromen. En praten. We willen juist graag doen. En dan komt de handhaver.
Wat een onvoorstelbaar slechte timing van de handhaver. Die was daar natuurlijk niet toevallig op dat moment. Ik kan de onsteltenis en de teleurstelling bijna voelen. Ik had er ook graag bij geweest als we niet net nog een paar dagen naar de zon waren geweest.
Maar is het niet een beetje naïef om te vermoeden dat je er wel zonder vergunning of zoiets vanaf komt ? Op die zelfde meetups is ook vaak kritiek op de regels, en er wordt regelmatig al dan niet vergeefs uitgelegd dat er altijd zaken zullen blijven zoals het moeten voldoen aan wetgeving. Ook de zelfbouwers, maar ook Nautilus, en waarschijnlijk ook de diverse ontwikkelaars op het eiland moeten nog steeds netjes doen wat er van ze verwacht wordt.
Wie herinnert zich nog het fuifje dat Project X heeft mogen heten ? Dat wil toch niemand meer ? Ik kan me de – volledig op niets gebaseerde – grond voor angst bij de gemeente we voorstellen, zeker met een festival op 200 meter afstand.
Wat mij betreft bundelen we zoveel mogelijk de krachten om allemaal, als belanghebbenden, de gemeente en de handhavers ( wo ook politie, brandweer etc ) te vriend te blijven door de ruimte te pakken waar we die krijgen, en te voldoen aan de regeltjes als dat nu eenmaal nodig is. Er is vaak wel een goed excuus voor een uitzondering, dat hebben diversen van ons aan den lijve mogen ondervinden, maar wel altijd in goed overleg.
We kennen allemaal de contactpersonen, van terreinbeheerders tot projectmanagers. Laten we ze voor ons inzetten in plaats van tegen.