“Gemiste kans, gemiste kans,” mompel ik al dagen in mijzelf, denkend aan het vernietigende stuk dat ik ga schrijven over Q-Factory, voorheen MusyQ, het gebouw met oefenruimten voor muzikanten in de Watergraafsmeer. Nu ik mij ingelezen heb in de ontstaansgeschiedenis ben ik milder gestemd.
Wat een mooi initiatief, om aan de rand van de binnenstad muziekstudio’s te maken waar bandjes voor weinig geld oefenruimte kunnen huren. Een broedplaats voor talent. Dit ruige stuk van de Watergraafsmeer is de perfecte omgeving voor creatievelingen. Oude fabrieken, graffiti, bouwputten, doodlopende stegen. Na een nacht drummen en jammen in de rokerige studio’s een wandeling langs de ringvaart… Kan niet beter. Aan het idee en de locatie ligt het niet. Ook niet aan de keuze van de gerenommeerde Maastrichtse architect Jo Janssen. Een goede en degelijke architect, bijna ouderwets degelijk. Uit mijn mond is dat op te vatten als compliment. Jo Janssen maakt geen modieuze wegwerpgebouwen. Hij maakt solide stenen gebouwen van een abstracte schoonheid.
Bij MusyQ is hij de verkeerde weg ingeslagen. Een gebouw opgedeeld in verdiepingshoge plakken, een doodzonde in mijn ogen. Tussen de plakken at random een raam. Nog een doodzonde. Een non-descript gevelmateriaal, ziet er vervangbaar uit. Waarom niet een gigantisch gesloten, ruig, stenen oppervlak met een paar gave gaten er in? Een legendarische muziekbunker had het kunnen worden. De indruk die dit gebouw achterlaat is minder interessant dan die van een stapel containers in een containerhaven. Met de akoestiek in de studio’s zal het wel goed zitten, daar niet van. Hier had veel meer ingezeten. Gemiste kans. Ik geeft dit gebouw een 4.
Welke gebouwen geven kleur aan Oost? Architect en schrijver Jan van Erven Dorens beziet de stad met de blik van een kenner en velt zijn oordeel. Kijk maar.
Lees ook:
Het boostergemaal, een 10.