Kickboksen wordt onder Marokkaans-Nederlandse meisjes steeds populairder. Bij de jongens is het al langer een trend. Het geeft zelfvertrouwen, en wie drie keer per week moet trainen hangt ’s avonds niet op straat.
“Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht.” De kleine Imane (7) stompt haar bokshandschoenen voor zich uit. “Kijk vóór je, kinderen. Focus,” roept trainster Nihad Oba (22) vN Mousid Gym. Imanes blik gaat op oneindig. “Eén, twee, drie…” Stomp, stomp, stomp, in de lucht. De andere vijftien kinderen, op één na allemaal meisjes, bewegen hun gehandschoende handen in hetzelfde ritme. De kleintjes voorin, de grotere meiden van een jaar of twaalf erachter. Drie keer per week trainen de kinderen in een zaaltje van het gymzalencomplex aan de Polderweg.
Imane is de jongste van de groep, maar haar moeder Fatima Zaruhali heeft haar nu al zien veranderen. De wat mollige kleuter had opeens uithoudingsvermogen, sjokte niet meer puffend over het schoolplein en kon ineens rennen. Daarmee werd Imane ook zelfverzekerder. Eerder had Fatima de transformatie al gezien bij haar zoon van elf. Hij werd als zevenjarige gepest op school. “Nu herken je hem niet meer terug,” zegt zijn moeder. De gedachte dat hij van zich af kon bijten was al voldoende. “Hij leerde zich te concentreren en kreeg discipline bijgebracht. Bovendien heeft hij met drie keer per week trainen geen tijd om buiten rond te hangen.”
Kinderen van de straat houden, met die gedachte is Mousid Gym begonnen, vertelt trainster Nihad Oba later. Inmiddels zijn er ook oudergesprekken en controleert Nihad om de vier maanden de rapporten van de kinderen. “Als het niet goed gaat op school, moeten ze daar eerst iets aan doen. Daarna kunnen ze weer komen kickboksen.”
Voormalig kickbokskampioen Mousid Akhamrane traint de jongens, Nihad werkt met de meisjes. Het is met name Nihads afdeling die steeds drukker wordt. De afgelopen vijf jaar kwamen er steeds meer vrouwen trainen bij Mousid Gym, vooral van Marokkaanse afkomst. “Het is een trend, meiden willen afvallen en tegelijk stoer zijn.” Een andere verklaring is dat vrouwen bij Nihad ongemengd kunnen trainen. Bij teamsporten is dat de norm, maar kickbokstrainingen zijn bijna altijd gemengd. “Hier in Oost wonen veel Marokkaanse moslima’s die ook wel eens een korte broek aan willen,” aldus Nihad.
Voor Fatima Zaruhali is dat een belangrijke reden om haar dochter bij Nihad op les te doen. “Nu maakt het niet zoveel uit, maar als een meisje vrouwelijke vormen begint te krijgen, moet ze zich volgens mijn geloof bedekken. Samen met mannen trainen is dan onhandig, maar ik heb het ook liever niet.”
Helemaal achterin klinken de doffe dreunen die Yasmin (13) uitdeelt aan haar sparringpartner. Tak-tak-plof. Tak-tak-plof. Het geluid klinkt anders dan bij de andere kinderen. “The Beast,” noemt Nihad haar vol trots. “Omdat ze haar tegenstanders sloopt. Ze geven het bij haar soms na de eerste ronde al op.”
Achter haar traint Sanae (14). Het is een verlegen meisje. Zo verlegen dat ze haast niet durft op te kijken. Maar als ze bokst, deelt zij haar stoten en trappen met precisie uit. The Beast velt haar tegenstander op uithoudingsvermogen en kracht. Sanae overwint op techniek. Beide meiden hebben volgens Nihad ‘ringpotentie’. Voor Sanae is kickboksen een uitlaatklep. “Ik kan in de ring al mijn agressie kwijt,” zegt ze zacht. Waar die boosheid vandaan komt, kan ze niet precies uitleggen. Hij is er.
Maar wie buiten de ring iemand een pak slaag geeft met de bij Nihad geleerde kickbokstechnieken, kan rekenen op een schorsing. “Deze sport gaat over respect en zelfbeheersing. Wie buiten vecht, komt er hier niet in.”
