Kriebels in mijn buik bij de entree… Hoe zou het zijn? Het imposante logo prijkt trots op de bovenste verdieping van het Volkshotel. Verder is er van buiten niet bijster veel veranderd. De vriendelijke uitsmijters – “Wij gaan zo Maccie pakken, ga je mee? Niet? Ongezellig!” – heten mij welkom.
Abeltje 2.0 leidt me naar de 7de verdieping. Zaklamp in de hand, want het licht werkt niet. Volkshotel is nog niet helemaal af. Dat betekent voor nu geen pin, geen sigarettenautomaat of bordje naar de wc. Deze triviale gemissen vergeet je snel als je binnenstapt en zowaar een déjà vu ervaart… Tien jaar geleden, Club 11. Onvergetelijk. De gelijkenis is geen toeval, dezelfde interieurdesigner. De dames van de organisatie zijn blij: “Het is mooi. Niet te gelikt, nog steeds rauw.” In hun stemmen klinkt perfectionisme door. Volkshotel is tot in de puntjes uitgedacht, een kijkje in de kamers verleidt mij direct tot het boeken van een weekendje. Terwijl ik aan de overkant woon.
Mensen gaan uit hun dak op de onnavolgbare tunes van de Up High Collective. Pre-opening met 22tracks. Sowieso reden voor een feestje. Hoewel Lefto, de dj die het publiek in handen heeft, zonder grenzen, zonder genade aanvankelijk nog wat chagrijnig oogt (is het de apparatuur, zijn het de pratende mensen?) duurt het niet lang voordat de kick-ass flow er in zit. Van Virginia Woolf tot dubstep, we vergeten deze avond niet dat Jungle is Massive.
Bij gebrek aan Hendricks bestel ik een Beefeater. Beef is aanwezig. Vrij veel testosteron. Maar ik hoef niet te scoren. Ik heb al gewonnen. De crew van Lefto heeft de eer om te proefslapen in het Volkshotel. Nice. Hier hoog boven de huizen ineens een community. Niet alleen de muziek. Maar ook bekenden, vrienden, kennissen, ken jij mij wel? En ik jou? De toverdrank doet haar werk zoals Shakespeare beloofde. Van Diemen-Zuid tot Leuven tot Marokko. One love.
Plassen. Bijna verdwaald, tot de vertrouwde stem van de Toiletjuf mij uit de gangen leidt. Gelukkig. Ze praat met Ernst. Bob sluit aan en ik ben de rest. Ik heb tijd en luister nog even naar mijn horrorscoop die de Toiletjuf mij liefdevol voorleest. Snoepje voor de schrik? “De sleutel is kwijt! Volgende week heb ik snoep.” Dat is mooi, want dan ben ik er weer. En de zon komt op.