Januari is de maand van de automatisch ondertekende computerbrieven, het jaarlijkse prijzenfestival van financiële afrekeningen. Zelf zie ik vooral uit naar de brief van REAAL, de roofbank waar ik een MEGA LIJFRENTEPLAN afsloot. Van het geld dat ik elke maand betaal, vieren ze al negen jaar feest: een kwart van de inleg gaat naar de mensen van REAAL, een ander kwart gaat naar de tussenpersoon. Dat is diefstal, want het staat nergens in de polis, en de financiële afrekening is daardoor minder rooskleurig dan verwacht.
Drie jaar lang al belooft REAAL een brief met een compensatieregeling, en elk jaar bel ik ze waar die blijft, en elk jaar zeggen ze dat ze dat niet weten. Bellen naar REAAL is een opgave: alles is er keurig weggestopt achter aardige mevrouwen die ‘helaas’ niets voor u kunnen doen. Ik stel me een kantoorzaal voor met mensen die er allemaal helaas niets aan kunnen doen. Als de koffieautomaat stuk is, kunnen ze daar ook helaas niets aan doen. Het lijkt me een heerlijke levenshouding waar je lang gezond van blijft, maar mijn levenshouding is anders, en daar kan ik helaas niets aan doen.
Driekwart van de klanten van REAAL had afgelopen zomer nog geen compensatieregeling gekregen, dat zijn 500.000 mensen. Daarmee loopt REAAL ver achter bij de rest van de boevensector. Dat komt door ‘IT-uitdagingen’ en ‘ingewikkelde producten’, zeggen ze. Zal best. Maar wie de meesterlijke banking blog leest die Joris Luyendijk maakt voor The Guardian over de verdwenen moraal van de bancaire sector, weet hoe het echt in elkaar steekt. Het interesseert de mensen die er helaas niets aan kunnen doen geen donder dat ze er helaas niets aan kunnen doen. Het enige dat telt, is geld.
Omdat ze bij REAAL het beste met me voorhebben, kreeg ik plotseling wel een brief van Seada van den Herik, directeur Leven, Hypotheken en Bancair. ‘Er is de laatste jaren veel onrust rond beleggingsverzekeringen,’ begint Seada haar brief voorzichtig, ‘we kunnen ons dan ook voorstellen dat u twijfels heeft.’
Ik moest die zinnen een paar keer lezen.
De straatrover die je portemonnee leeghaalt en na gedane zaken zegt: ‘ik kan me voorstellen dat u twijfels heeft.’
De inbreker die een briefje achterlaat: ‘ik kan me voorstellen dat u twijfels heeft. Daar willen we graag iets aan doen.’
Maar Seada zet door, en ze heeft een goede pen. ‘Wij kunnen de tijd niet terugdraaien,’ schrijft ze, ‘maar we kunnen wel een nieuw begin maken. Het gaat immers om uw geld.’
Nu komt het, dacht ik.
Maar het kwam niet.
Het enige dat Seada me kan bieden, is een splinternieuwe website waar ik kan bekijken hoeveel mijn MEGA LIJFRENTEPLAN nog waard is (ik wil het niet weten) en waarom het allemaal zo tegenvalt (‘dit komt omdat er kosten worden ingehouden’). En of ik vervolgens wil overstappen naar iets anders, een NIEUWE GENERATIE BELEGGINGSVERZEKERING bijvoorbeeld, of banksparen met LIJFRENTE OPBOUWREKENING.
Lieve Seada, ik wil dat niet.
Ik wil niet avondenlang gaan puzzelen op voorwaarden van de LIJFRENTE OPBOUWREKENING, en me afvragen waar de truc zit die de quants en andere tovenaars van de afdeling Financiële Producten hebben bedacht om geld aan mij te verdienen.
Ik wil niet op bezoek bij de tussenpersoon die nog steeds een handlanger is in jullie balletje-balletje-spel.
Ik wil een brief die begint met het woord SORRY. ‘We hebben u beroofd, en dat was stom. We zijn een bende bandieten geweest. We kunnen ons voorstellen dat u boos bent. Maar alstublieft geloof ons, we zijn weer op het rechte pad.’
En dan, lieve Seada, geef je me mijn geld terug, zoals je hebt beloofd.