Observerend tref ik haar… Wandelend? De hond uitlatend? Geen hond. Wel een vriend! Die laat haar belangeloos genieten van dit stukje aandacht. Liesbeth kijkt gefascineerd naar het houten kunstwerk in het Oosterpark. Het is fris – zeg maar koud – maar het lijkt haar niet te deren. Het bijzondere licht van de laagstaande zon en de lichte mist geven het park een puur en mystiek tintje.
Liesbeth observeert. De Wooden Zoo. “Dit vind ik leuk, gemaakt van pallethout en kijk dat paard met die klomp op z’n kop. Realistische weergave, mooi hergebruik van materialen!” Het lijkt alsof we hier te maken hebben met een kenner… Ontwerper? Meubelmaker? Of op zijn minst knutselend hobbyist? Niets van dat alles: “Handig? Integendeel. Nou ja, ik kan wel flansen, of zo…” Maar handig, nee. Wel een geoefend oog voor esthetiek, het vinden van pareltjes in de rotzooi, zoals haar vader dat vroeger leerde tijdens hun rommelmarktbezoekjes.
Het wandelen in het park bevalt haar. “Lekker stampen door de bladeren, de seizoenen, ja dat maakt mij blij.” Al twintig jaar woonachtig in Oost, voor het park fietst ze graag een stukje om. “Een huis is een huis, steeds hetzelfde, hier is het elke dag anders!” En kijk, als je er toch bent, dan vooral even naar die bijzondere boom, midden in het gras bij de ingang van het OLVG. Het lijkt toch net alsof die doormidden is gehakt en er een nieuwe bovenkant op geplakt is. Zo zie je nog eens wat.
Anders kijken hoor, met Liesbeth. Haar vriend beaamt het met een glimlach.
Door Laura te Hennepe