De Jas

‘Ik wil niet dat de stad een reservaat wordt voor mensen met geld’

Pieter Hilhorst (1966) is politicoloog. Hij was van 2012 tot 2014 wethouder van Financiën, Onderwijs en Jeugdzorg en lijsttrekker van de PvdA bij de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2014. Na het grote zetelverlies van zijn partij bij die verkiezingen trad hij af als wethouder en plaatselijk partijleider. Over zijn periode in de politiek schreef hij het boek De Belofte. Over macht, idealisme en politiek. Hilhorst woont aan het Oosterpark.

Waarom zitten we hier?
“Om jouw vooroordelen te bevestigen. Je hebt hier in Oost de drie Wijzen van het Oosten die overal hippe cafés van maken. Ik vind het belangrijk dat dit soort plekken ook blijven bestaan, maar ik spreek hier vooral af omdat het hier altijd heel rustig is.”

Hoe lang woon je al aan het Oosterpark?
“Ik ben hiernaartoe verhuisd toen mijn dochter twee jaar was, negentien jaar geleden. We hebben dat huis gekocht met een ander stel.”

Wat vind je leuk aan de buurt?
“Het is levendig en ik vind het Oosterpark een prachtig park. De buurt is wel veranderd. Toen wij er kwamen wonen was het echt achenebbisj. Het is nu veel te hip aan het worden, we moeten ervoor zorgen dat plekken als café Marmaris blijven bestaan.”

Hoe dan?
“Er komen nu bijna geen sociale huurwoningen vrij en áls ze vrijkomen worden ze voor veel geld verkocht. Ik vind dat jammer.”

Hoe is het over tien jaar op het Beukenplein?
“Als we niet uitkijken is het hier straks De Pijp. Ik vind het frappant dat er bij mij door de brievenbus briefjes worden gegooid waarvan de strekking is ‘Wil je Air B&B?’ De populariteit van de stad dreigt wat ik aantrekkelijk vind aan de stad onderuit te halen.”

Waar ga je uit? Niet weer Marmaris zeggen.
“Bar Milo aan de Linnaeusstraat. Even verderop bij Spargo kijk ik vaak Ajax. Ik kom ook bij Maxwell aan het Beukenplein, wat ik daar mooi vind is dat ze bij de toiletten een kraantje hebben voor mannen en vrouwen zodat je, terwijl je niet weet wie het is, elkaars handen aan kunt raken.”

In café Marmaris komen alleen maar mannen.
“Ja, maar hier kun je wel heerlijk rustig praten.”

Je stuurde je kinderen bewust naar een zwarte basisschool, hebben ze die ook afgemaakt?
“Ik heb mijn zoon eraf moeten halen omdat het niet meer prettig was. Om groot te blijven moet zo’n school kinderen opnemen die elders van school gestuurd worden. Daardoor werden de veiligheid en het klimaat aangetast. Dat was een heel pijnlijke beslissing. Een nederlaag.”

Waarom moesten ze er van jou eigenlijk naar toe?
“Je kunt nog zo vaak zeggen dat iedereen gelijk is, maar als de kinderen uit de buurt niet goed genoeg zijn om met jouw kind op school te zitten, dan laat je je kinderen eigenlijk zien dat we niet gelijk zijn.”

Je hoort verhalen dat er bij kinderen op de boterhamworst wordt gespuugd. Waarom zou je je kind dat aandoen?
“Daar moet hard tegen worden opgetreden. Ik vind dat je met je keuzes ook wat laat zien. Ik woon in deze buurt, ik ben geworteld in deze buurt, ik wilde mijn kinderen dus op een school in mijn buurt.”

Welke school was het eigenlijk?
“Die naam moet je in het artikel niet noemen, daarvoor is het allemaal te pijnlijk geweest. Die buurtschool verandert nu overigens ook weer doordat de samenstelling van de buurt verandert. Voor je het weet slaat het door en wordt het een helemaal witte school.”

Hoe gaat het met je kinderen?
“Daar is het heel erg goed mee afgelopen. Mijn dochter studeert in Londen en mijn zoon zit op een gymnasium in de buurt, dus.”

Wat kan er verbeteren aan de buurt?
“Ik wil niet dat de stad een reservaat wordt voor mensen met geld.”

Je bent bang dat de stad haar rafelranden verliest?
“Ik ben heel blij dat het oude Volkskrantgebouw aan de Wibautstraat nu een plek is waar je 24 uur terecht kan. Ik hou van dansen, dat kan daar ook om drie uur ’s nachts. Rafelranden zijn belangrijk, daarom vind ik café Marmaris ook zo leuk. Je moet alles proberen. Ik stap ook wel eens binnen bij een shisha lounge.”

Daar spreek je ook af?
“Ik steek mijn neus graag om de hoek. Soms herkennen ze me en dan zijn ze verbaasd.”

Je gaat er niet een hele avond zitten?
“Dat hangt van de plek af. Ik heb laatst nog heerlijk gegeten bij een hele leuke tapasbar Pica Pica. Weet je waar je ook lekker kunt eten? Bij ThaiCoon, aan het Beukenplein.”

Ben je een leuke buurman?
“Je past op elkaars huis en op elkaars katten. Toen ik nog in de Tweede Oosterparkstraat woonde had je daar ook een sterke voortuintjescultuur. Dat mis ik wel eens.”

Bij jou om de hoek werd Theo van Gogh vermoord.
“Ik was er na een tip van een buurman als eerste bij. Ik heb zelf de Volkskrant gebeld dat ik een stuk ging maken. In eerste instantie dacht ik dat het om een criminele afrekening ging omdat hij voor het Chinese restaurant lag waar de film Lek is opgenomen. Ik ben drie dagen door de buurt gelopen en heb voor de zaterdagkrant een stuk geschreven met als titel ‘De stad brandde niet’. Er waren veel discussies op straat, maar de door sommigen aangekondigde burgeroorlog kwam er niet.”

Lees hier ook onder anderen Jan Joost van Gangelen en Ellen te Dame in De Jas.