Vroeger, toen vroeger nog vroeger was, toen vroeger melancholie beloofde, namen we met het gezin wel eens het ‘bootje naar Schellingwoude’. Het was de tijd dat we niet met vakantie gingen maar ‘dagjes’. De dagjes bevatten bijvoorbeeld een bezoek aan het Muiderslot, aan de Oude Kerk met zijn steile trappen, of een fietstocht naar Schiphol om naar opstijgende en dalende vliegtuigen te kijken. Wat eraan was?
Veel. Er bestonden geen social media, er was geen internet en we hadden geen tv thuis. Dan is het bootje naar Schellingwoude een evenement, believe me. Niet dat we Schellingwoude in gingen. Ben je mal? We stapten uit en gingen meteen weer aan boord voor de terugtocht naar de haven achter het CS waar de schepen en hun touwen kraakten, de meeuwen schreeuwden en het teer heerlijk rook. Dan de tram weer in, lijn 13, en terug naar Slotermeer.
Op de pont naar de overkant van Zeeburgereiland denk ik aan het bootje naar Schellingwoude. De pont is gratis, op het bootje kwam een conducteur een rit afstempelen op mijn groene tramkaart. De plotseling invallende rust is hetzelfde. Op het water met een koele wind door mijn haar valt er veel van me af. Alles op de pont is interessant. Op een emaillen bord staat ‘Scheepswerf Grave bv.’ Ik googelde dat: de werf bleek failliet. Als de pont pech krijgt, komt niemand helpen. Pech is niet uitgesloten.
Van het Binnen-IJ naar het Amsterdam-Rijnkanaal varen de rijnaken verrassend snel. Dat geldt ook voor de pont, die soms moet slalommen tussen de aken door (epische verdichting.)
Laatst, het was nog februari, zag ik aan de overkant een jongen zijn kleren uittrekken en van het steigertje in het water springen. Hij zwom een minuut of drie heen en weer en klom weer op de kant. Vast geen bewoner van de wijk Sporenburg, die jarenlang actie hebben gevoerd tegen mijn pont. ‘Sporenburg, voor al uw verwende nesten.’
Mijn pont, IJveer 56, komt uit in de J.F. van Hengelstraat, de saaiste straat van de stad en waarschijnlijk de enige straat in Amsterdam waar de waarde van de huizen daalt wegens deprimerende saaiheid. Laten ze blij zijn dat ik en die vijf schoolkinderen die ook van de pont komen, af en toe door hun straat fietsen. Daar gebeurt verder nooit iets.
Henk Spaan over de ‘saaiste straat van Amsterdam’
