Het Amstelkwartier weet ik intussen blind te vinden: S111. Niet nadenken, gewoon S111 nemen en vanaf daar op gevoel. Ik wist nog niet wat het zou worden. Weer Belgische toestanden afkraken? Met de kerst in aantocht zou ik liever iets de hemel in prijzen.
Ik loop collega-architect René de Prie van BO6 Architecten tegen het lijf en krijg spontaan een rondleiding in het prachtige huis dat hij voor zichzelf bouwt aan het haventje aan de Weespertrekvaart. Architecten regelen altijd de mooiste kavels, dat is hier weer eens bewezen. Drie verdiepingen en een dakterras. Op de tweede verdieping een uitgestrekte woonruimte met terrassen, daktuinen, uitzicht op het haventje en de metropool in ontwikkeling. Spoorbanen en wegen lopen kriskras door elkaar, torens schieten uit de grond. Het begint hier op Tokio te lijken. Over torens gesproken, tot mijn schrik zie ik een woontoren die er zes maanden geleden nog niet stond. Een van de gevels is geheel met zonnepanelen bekleed.
Het blijkt een ontwerp van Mecanoo Architecten uit Delft, een van de Nederlandse kantoren met prestigieuze opdrachten over de hele wereld. Eind jaren tachtig was Mecanoo een belangrijke inspiratiebron voor architectuurstudenten. Vier Delftste studenten richtten het bureau nog tijdens hun afstuderen op en bouwden direct een woontoren in Rotterdam. De stijl was typisch Delfts jaren tachtig: ferme invloed van vroege modernisten en Russische constructivisten. Die eerste woontoren was eenvoudig en functioneel opgezet.
De toren in het Amstelkwartier, ruim dertig jaar later, is het toppunt van complexiteit. Soms is abstractie de weg naar een mooi ontwerp. Een simpel volume in de juiste verhoudingen en een egale huid van spiegelglas kunnen genoeg zijn voor een geweldig ontwerp. Hier is een andere weg gekozen, de moeilijke weg. Een collage van gevelmaterialen, dichte en transparante vlakken. Buitenruimtes zijn als kooien aan het gebouw geplakt. Dit is nog eens stadsverdichting, geen vierkante meter is verspild. De ritmiek in het plaatsen van ramen, balkons, horizontale en verticale lijnen is bepalend voor het beeld. Af en toe een kleine verspringing – zonder die verspringing zou het niet goed zijn. Het componeren van een gevel is als het componeren van een muziekstuk. Het resultaat is intrigerend, grootstedelijk en goed op zijn plaats in deze kakafonie van gebouwen en infrastructuur.
Woontoren Amstelkwartier: *****