Het is plotseling een zonnige januarizondag en wij gaan weer klussen. Hout versjouwen. Want precies daar waar de planken liggen die later het achterterras moeten vormen, willen de mannen van de stroom ondergronds elektriciteit doortrekken. Dus daar ga je, met je man. Het lijkt wel water naar de zee dragen. Plankje voor plankje stapelen we alles 7 meter naast de oorspronkelijke plek weer netjes op.
Liander wil ook alvast een deur voor de meterkast. Voorschriftje. Dus dan maak je die op je zonnige zondag, want je wilt elektriciteit. Ook al ben je nog helemaal niet aan een deur toe. Zelf heb je een heel andere prioriteit, namelijk een dak. Van glas. Dat zit er nog steeds niet op en de situatie wordt langzaam nijpend. De offertes lopen. Mannen met verstand van zaken komen kijken en vellen hun oordeel. Wrijvend over hun kin lopen ze het oude gemaal rond. Soms een zucht slakend. Het ligt ruim onder maaiveld hè, spreken ze bedachtzaam. Wij knikken. Ze zien dat goed. Als dat maar geen blijvende lekkage betekent door het oude beton, klinkt het argeloos. We willen ze schoppen, maar we doen het niet. Want we willen een dak. Het dak dat het pronkstuk moet worden van dit mooie gebouwtje dat we zo graag willen behouden.
We weten soms niet meer zeker of het slim is, of haalbaar. Maar we geven niet op.
Lees hier wat eerder gebeurde rond het slibvijzelgemaal op Zeeburgereiland.
Leipe Slib
Voormalig slibvijzelgemaal wordt Stamhuis de Slibvijzel. Oud beton verbouwd tot nieuwe hangout. Belevenissen in een opmerkelijk project.
