Alekos is net terug van een mooie groepsvakantie in Schotland. Het was heerlijk. Maar ook een klein beetje verdrietig. Want wauw, er woont daar toch een monster? Maar bij het meer van Loch Ness was er niks te zien. “Ik had al zo’n voorgevoel dat hij niet echt zou bestaan. En toch vond ik het jammer.”
De bewoner van een woongroep voor jongvolwassenen met een verstandelijke beperking is nu eenmaal gek op monsters. En op strips en op Star Wars en het computerspel Age Vampires. Dat is goed voor zijn fantasie, en dat heeft hij nodig. “Ik ben namelijk tekenaar.” Alekos tekent van alles, de laatste tijd vaak een engel. “Leagirl noem ik haar.”
Soms tekent de kunstenaar figuren die hij ziet op de muur of in zijn hoofd. Dat heeft hij wel eens. “Als ik het teken, ben ik niet bang. En ik ben tenminste nooit alleen. Het is een soort gave.” Binnenkort gaat Alekos er met een mevrouw over praten. “Want ik vraag me af waarom ik dat heb. Omdat je een goed persoon bent, zeggen mijn vrienden.”
Drie jaar woont Alekos nu al in de woongroep, en het is best gezellig met zijn huisgenoten. Vooral als ze op stap gaan, zoals laatst naar de Parade. Of – en Alekos begint nu echt te glimmen – naar Blok4. “Dan neem ik een La Chouffe biertje.” Vertrouwelijk: “Maar toch… Ik denk dat ik nu volwassen genoeg ben om helemaal op mezelf te kunnen wonen. Ik heb alleen maar iemand nodig die af en toe langskomt.”
Vier dagen per week werkt Alekos bij Albert Heijn in de Molukkenstraat. Maandag is een vrije dag en om de paar weken gaat hij naar vriend en tekenmeester Thomas. Die helpt hem dingen goed op papier te krijgen, zoals laatst toen hij een vrouw met pijl en boog voor zich zag.
In zijn appartementje rommelt Alekos wat in een schoenendoos. “Kijk.” Er komt een groen poppetje tevoorschijn. “Deze van Star Wars is mijn favoriet. Maar deze” – hij houdt een kogelronde jelly-figuur omhoog – “vind ik ook heel gaaf. Duivel heet hij. De begeleiding vindt hem maar eng. Dan zeg ik: hij doet je niks hoor. Het is een soort bewaker van mij.”
Misschien nog wel het meest trots is hij op zijn voetbalteam bij CTO’70 in Duivendrecht. Elke maandag en donderdag gaat Alekos trainen en op zaterdag is er wedstrijd. Dat is een serieuze aangelegenheid. Deed-ie het vroeger vooral voor de lol, sinds een paar jaar wil hij gewoon echt winnen. En doet hij dus voor de wedstrijd een schietgebedje. Alekos is verdediger en laat er niemand langs. “Nou, hahaha, dat is althans te hopen.”