Het is dus toch gebeurd. Echtgenoot M is weer gaan surfen. We waren nog maar nauwelijks terug van vakantie, of huisvriend O hing aan de telefoon. Geen social talk dit keer, geen vragen over de reis, maar slechts twee concrete vragen: 1) wil je weer eens surfen?,en 2) kan mijn plank bij jou in de schuur? Dat was het. Meer had hij niet te melden. “Surfen te gek” hoorde ik M naast me in de telefoon zeggen, alleen die spullen…” Maar huisvriend O – in zijn jonge jaren vanzelfsprekend ook surfer – wist genoeg. Hij had de hoorn alweer neergelegd.
Huisvriend O wilde de draad duidelijk weer oppikken en had er tijdens onze vakantie duidelijk ook goed over nagedacht. Hij zocht een plek, niet ver van zijn huis in de stad, waar je goed kunt surfen. En laat hij nou op IJburg uitkomen. En laat daar nou net zijn goede vriend wonen. Vriendin N, toevallig ook bij genoemd telefoongesprek aanwezig, bood in haar onschuld spontaan haar garagebox aan. Stond toch leeg. Sleutelbos overhandigd, deal gesloten.
Precies één avond later al hadden man en vriend een ritje gepland naar de pas bemachtigde surfopslag van vriendin N. Achterin de auto lag niet alleen de surfmeuk van vriend O, maar ook dat van de inmiddels ingelichte surfmatties van weleer. Longboards, zinkers, gescheurde zeilen (met voor de zekerheid een rol gaffa tape), roestige gieken, opdeelbare masten, en hoe is het mogelijk dat ze na zoveel jaar nog steeds nat zijn grijs verweerde surfpakken. Ik doe maar een greep.
Ook meegebracht (uiteraard): de sleutelbos van vriendin N.
Maar wat bleek ter plekke? N had de juiste sleutel niet meegegeven. En omdat ze – zal je altijd zien – in geen velden of wegen viel te bekennen, kwamen de coole dudes per kerende post onze eigen tuin in strompelen. Met bepakking en al, dat spreekt. En – het zal u niet verbazen- daar ligt het hele zaakje nog steeds. Soms netjes ingepakt, maar vaak ook uitgespreid over de tuinstoelen en het gazon. Om te drogen en zo. Want surfen, dàt doen ze. De drie zestig viel nog wel wat tegen, maar het rakken en gijpen hadden ze echt zo weer onder knie. Al waren ze even vergeten dat surfen vooral ook op- en aftuigen betekent.
Ik ben benieuwd hoe lang ze het volhouden, de dudes.