Ik heb precies één uur om alleen te zijn, voordat mijn man en oudste dochter terugkomen van dansles en mijn jongste dochter wakker zal worden. Dat uur breng ik door op de wc. Daar lees ik een mail waarin iemand me schrijft dat het zo fantastisch is om even helemaal alleen in een huisje te zitten. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Helemaal alleen in een toilethokje is al zo heerlijk.
De gewoonte om op het toilet rustig te mailen, twitteren of facebooken, heb ik van mijn man overgenomen. Op een ochtend dacht ik: ‘Wat blijft die man eigenlijk lang wèg.’ Als ik al bezig was de meisjes in hun jassen te hijsen en de deur uit te werken, hoorde ik hem pas doortrekken.
Eerst dacht ik aan obstipatie. Een verstoorde darmfunctie. Bij de apotheek kocht ik een natuurlijk middel om een regelmatige stoelgang te bevorderen en legde dat op zijn bureau. In een huwelijk moet je niet alles met elkaar bespreken, vind ik. Sommige dingen kun je beter gewoon aanvoelen. Het is niet sexy om het over harde drollen te hebben.
Het hielp blijkbaar niets. Hij zat er juist langer leek wel, en zijn darmen begonnen ’s avonds, rond kinderbedtijd, ook op te spelen. Dus haalde ik al snel iets agressievers voor hem. Het echte werk. Laxeermiddelen.
Toen er na een paar weken geen schot in de zaak zat, informeerde ik er toch maar naar: ‘Heb je het spulletje op je bureau gevonden, liefje? Eet je genoeg vezels?’ En: ‘Gaat het wel? Heb je stress misschien? Is het de crisis? Wil je soms praten?’ Ogenschijnlijk is mijn man een heel rustig en bedaard type. Maar het zou kunnen dat de nervositeit en de geldzorgen zich in zijn darmen ophopen.
Pas toen ik tijdens de huiselijke ochtendspits zijn twitterbericht tegenkwam, ontdekte ik het. Vandaag weer druk, druk, druk @workingclasshero
Sindsdien ga ik ook naar de wc als onze dochters druk zijn, dat zijn ze eigenlijk altijd, omdat kinderen nu eenmaal levendig zijn en constant bezig.
Om beurten vertoeven we hier nu. Zonder dat we het er ooit met elkaar over hebben gehad.
Zelfs als er verder niemand thuis is, zit ik hier tegenwoordig.
We hebben ook echt een fijn, ruim toilet. Vier stevige muren. Witte tegeltjes. Fonteintje. Voetenbank. Op een plank staan de eerste vier delen van Karl Ove Knausgard. Maar de zaterdagedities van NRC en Volkskrant moeten eerst gelezen worden, of tenminste doorgebladerd, en ik wil deze column binnen dit uur ook nog afmaken.
‘Mama?’ wordt er geroepen. ‘Mama? Waar ben je? Ik ben wakker!’
