De zevenjarige is glansrijk over naar groep 4. Dat staat in haar rapport, dat bij ons op school persoonlijk ontwikkelingsverslag (pov) heet.
Op de dag van de uitreiking rende mijn dochter de school uit, haar pov onder de arm. Ze knielde voor me neer, sloeg de map open en begon door de blaadjes te slaan, op zoek naar ‘de letters’. Daar draait het om, weet ze. Zoals ik al zei: glansrijk over. A is het hoogst, dat weet ze ook.
Ze vond ze niet, in het negen A4’tjes tellende verslag. Haar vingertjes scanden het papier. Slecht, riep ze als ze een letter zag. Die is ook slecht, die is goed en die is ook weer slecht.
Dat was het dan, voor haar. Ook op die leeftijd gaat het in eerste instantie om de knikkers.
Ze sloeg de map vrolijk dicht, huppelde het schoolplein af, en leek er verder niet erg onder te lijden.
Thuis las ik haar de mooie woorden van de juf voor. Die uitgebreide omschrijving van hoe ze het doet met rekenen en lezen als ze niet getoetst wordt, had zij voor het gemak over het hoofd gezien. Daarin kreeg ik tenminste bevestigd wat ik al dacht: ze heeft ze prima op een rijtje. Dat vertelde ik haar ook en toen glom ze wel een beetje, mijn dochter.
Of ze ook een cadeautje kreeg, vroeg ze. Weer die knikkers…