Sinds kort probeer ik mijzelf piano te leren spelen. Met Youtube. Want op Youtube heb je van die mensen die laten zien hoe je, bijvoorbeeld, liedjes van The Beatles kunt spelen op je eigen pianootje. Dit doe ik dan ook zeer graag. Het lukt alleen niet altijd. En dat doet pijn. Geestelijk ook, ja, maar vooral lichamelijk.
In mijn onderarmen om precies te zijn. De krampen zijn ondraaglijk. Ik overweeg amputatie. Gelukkig is mijn dokter een verstandig mens en stuurt hij mij met wat goede raad zoals ‘stel je niet aan’ of ‘je verdoet mijn tijd, sodemieter op’ weer naar huis zodat ik aan het tweede gedeelte van ‘My heart will go on’ van Celine Dion kan beginnen. Vanmorgen bijvoorbeeld. Ik vond een liedje van De Jeugd Van Tegenwoordig (die hele leuke Urban Boyband met die grappige neger), dat niet zo moeilijk leek. Wat voelde ik mij bedonderd! Want wat bleek? Naast het feit dat het drie hele leuke, grappige, knappe, intelligente, bescheiden, lekker ruikende, goed geklede gasten zijn, zit de muziek technisch ook nog eens poepie-ingewikkeld in elkaar! Het was niet te doen voor een leek op piano gebied zoals ik.
Kwam ik even van een ijskoude kermis thuis. Eenmaal weer achter mijn Yamaha vleugel (handgemaakt door mensen die wel vaker piano’s in elkaar timmeren, waarschijnlijk Chinese kinderen), leek de moed mij in mijn nieuwe Air Force One gympen te zakken. Maar gelukkig leek dat inderdaad alleen maar zo en ging ik door met oefenen. Want, zo dacht ik bij mijzelf, misschien ben ik over tien jaar wel heel goed!