De troostende routine van de rituelen. De rode wijn op de salontafel. De lippenstift. Niet altijd maar nu wel. Het laatste nummertje dan want we zijn iets later dan gepland. Oh nog even die. Lekker. Nu echt gaan. De warme jas over de iets te blote outfit. Het korte stukje lopen onder het verlichte tunneltje. Het signaleren van de rij. Of niet. Zoals nu. Het praatje met de uitsmijters. Hee, toch iets anders. Beneden betalen. Of niet. Zoals nu. Het is rustig. Rustig is ook wel eens fijn toch? Ouwe jongens krentenbrood. Yep die sfeer hebben we te pakken. Heee hoe is ie? Goed ja met jou? Gezellig? Al vol? Lekkere muziek? Woon je nog samen? Ja inderdaad. Leuke vraag. Morgen werken? Niet? Chill. Wel? Na, komt wel goed toch? Ja vroeg naar huis? Ok. Ik ga even boven kijken goed? Bijna afgehaakt. Nog iets teveel in de helicoptermodus.
De trap op. Oude en nieuwe bekenden, onbekenden. Desalniettemin vertrouwd. Onze generatie is trouw. Toch een warm bad. Toch… blijft. Gaat niet weg. De troostende deken in de nacht. De club, stop me in alsjeblieft, met je warme beats, net genoeg per minuut. Je krijgt m’n heupen los, maar niet te. Precies goed. Je licht. Nu en dan. Niet de hele tijd. Hou het donker. Hou mijn illusie levend. Laat mij door mijn wimpers kijken naar de golven. Na het ritueel van entree, zien, gezien worden, beleefdheidspraatjes, het wc bezoek, de spiegelcheck en het verkoelende drankje – wodka. Met ijs. Dan beland je in de golven. En ze nemen je op alsof je nooit weg bent geweest. Terwijl je wel bent weggeweest. Een tijdje. Je was even bezig met volwassen worden enzo. Maar dat kan heel even wachten. Parkeren die hap. Hier spelen we. Maar wel serieuze shit. We kennen de muziek en zo. De dj. Ja hallo. Op zijn minst. Ga dan, maakt niet uit, je komt tegen me aan, ja we gaan te gelijk, ja je hoofd ook en je kijkt me aan. Ik jou. En jou. Stiekem. Ik kijk naar jouw rug en zie je bewegen. De golven. Je haar is zo mooi. En danst mee. In de lucht. Want de aarde is donker, de stuwende kracht van de beweging is niet zichtbaar. En daarom maakt het dus geen reet uit welke schoenen je aan doet. Onthoud dat nou eens. Maar ik vergeet het steeds. Maakt niet uit. Beweeg gewoon. Gedachten uit. Beweeg. Ja. Wel te. Het is nooit te, want hier en nu sta je zo dicht bij jezelf. En als iedereen dat tegelijk heeft, krijg je toch iets broederlijks. Je magie, nacht, club. Ik hou van je. En vooral omdat ik dan zo zwevend in die illusie een onbeschrijfelijke echtheid voel.