1 uur. Duister? Mwah, valt wel mee. Rauwe bende als je binnenkomt, dat wel, maar eenmaal beneden (en dus binnen) past alleen de oer-Hollandse ‘gezellig’-stempel op de situatie. Vrolijke jazz deuntjes, aardig barpersoneel, afwisselende dansmoves, een glimlach hier en daar. Is er dan niks grimmigs te vinden, op zo’n een na laatste ADE avond in Oost? Snuivende mensen in de hoek? Kostende meisjes in de wc? Klappende kaakjes op de frontline? Ik kijk en kijk, sneak op plekken naar binnen waar ik geloof ik niet mag komen, luister gesprekken af in de wc. Maar nee…niets van dat alles. De drank wordt geschonken in glazen, van glas. Het enige feest van ADE met echte glazen. Het lijkt te kunnen hier. De mensen op de binnencirkel van de dansvloer gaan uit hun dak en worden lieflijk beschermd door de iets minder uitbundige buitencirkeldansers… Gelukkig blijft er een stuk glas steken in mijn zool. Toch nog scherven.
3 uur. “Ik ga zo naar huis.” Zegt een meisje met bruine ogen. Haar pupillen staan op standje ‘normaal’. “Morgen beetje fit zijn voor de overkant.” Energiemanagement. “Ben jij Maureen?,” wordt mij gevraagd door een jonge vrouw. Ik ben haar niet. Zou haar wel kunnen zijn, het zou zo maar kunnen… En dan? “Hij zoekt Maureen.” Stel dat ik het was, dan was ik een andere Maureen.
Op de dansvloer spreekt een jongen mij aan. Nu heeft hij dreads, maar vroeger had hij precies hetzelfde haar als ik. Zelfs van het laatste vleugje nieuwsgierigheid wat ik vroeger had naar het bewijs van een dubieuze uitspraak als deze is nu niets over. Te laks om een smoes te bedenken over een vriendin die op me wacht of over wc-noodzaak, blijf ik met een neutraal gezicht staan. Met als gevolg dat het gesprek continueert. Zonder mij echter. Ik ben er niet.
4 uur. Op weg naar de wc, ik blijf iets te lang hangen omdat de keuze uit 67 deodorantspuitbussen mij even te veel wordt. De dalende lijn op de grafiek van mijn eigen energiemanagement lijkt in te gaan. De wc is de plek om daaraan te werken. Dat had ik graag gedaan, ware het niet dat ik word opgeschrikt door een gil. Het komt van de gang… Ik stuif de wc uit. Een roodharig meisje, plat op haar smoel… Terwijl ik haar omhoog help kijkt ze me aan. Of het gaat en je mascara is uitgelopen en heb je pijn, boeien dat iedereen keek en andere beleefdheden ontglippen mijn lippen. “Ken je me nog?” vraagt ze. Tuurlijk. Maureen toch?
Als de klok twaalf keer heeft geslagen is er.. ook in Oost reden en mogelijkheid tot nachtelijke dwaling. Avonturen, beweging, of gewoon een drankje in het donker. Een blik in de nacht.
Lees ook:
Laura E., over E-nummers en biologisch eten (22-03-2013)
‘Er heerst hier een negeercultuur’ (25-10-2013)
Meer Laura@Oost